เรื่องของน้ำ.. ตอนที่1

อีกสองวันจะครบหนึ่งเดือนเต็มที่ต้องต่อรองรับมือและทำความรู้จักกับน้ำทำให้รู้จักกับ"น้ำ"และผู้ที่ทำหน้าที่บริหารจัดการน้ำดีขึ้นไปอีกระดับนึงและที่สำคัญที่สุดทำให้รู้จักกับจุดแข็งและจุดอ่อนของตัวเองและองค์กรมากขึ้นด้วยทำให้ต้องกลับมาคิดวางแผนปรับปรุงระบบในบางส่วนพร้อมทั้งเสริมจุดแข็งเดิมให้มีมากขึ้นซึ่งต้องนี้ก็ต้องขอขอบคุณ"น้ำ"มา ณ. ที่นี้ด้วยใจจริง

ส่วนตัวคิดว่าในจุดที่เสียมีดีและในจุดที่ดีก็มีเสียซ่อนอยู่เสมอขอเพียงค้นหามันให้เจอจะให้ดีต้องเลือกมองแต่สิ่งที่ดีเท่านั้นในการเลือกจะพัฒนาให้มีมากขึ้นส่วนจุดอ่อนก็เอาไว้แก้ไขปรับปรุงแม้จะต้องให้ความสำคัญกับจุดอ่อนเป็นอันดับแรกแต่ไม่ใช่ว่าต้องจมปลักอยู่กับเรื่องนั้นๆ มิเช่นนั้นจะพัฒนาเดินต่อไปข้างหน้าไม่ได้ คนที่จมอยู่กับอดีตไม่มีทางที่จะทำให้อนาคตของตัวเองสดใสได้ มาถึงวันนี้น้ำก็คงจะไม่มีผลอะไรกับตัวผมเองมากเท่าไหร่ทำให้พอจะหายใจหายคอแวะมาเขียนบันทึกเอาไว้เตือนใจตัวเองและเผื่อว่าบางทีหากมีใครบังเอิญมาอ่านก็คงพอจะได้อะไรเล็กๆ น้อยๆ ติดไปบ้างนิดหน่อย

ตั้งแต่เด็กมาผมเองชอบนั่งเล่นกับน้ำเพราะเป็นสิ่งเดียวที่เด็กที่บ้านติดทุ่งนาจะมีอะไรทำให้หายน่าเบื่อ จำได้ว่าพอหน้าฝนน้ำก็จะล้นเข้ามาทางคูหลังบ้านที่พ่อกับแม่ได้ขุดให้มันผ่านกำแพงเข้ามาซึ่งก็มารู้ตอนหลังว่ามันผุดลอดใต้คานกำแพงมาและเพื่อกันไม่ใช้น้ำเซาะกำแพงพังทั้งแนวก็ต้องเปิดช่องให้มันผ่านออกพ้นพื้นที่บ้านไปอีกฟากนึง คูนี้เองที่ว่างๆ ผมชอบเอาตุ๊กตุ่นตุ๊กตาที่มีไปลอยบนแพเล็กๆ เล่นไม่ก็หาประทัดจุดโยนลงไปในนั้นเพื่อจะลองดูว่าเสียงมันจะเป็นอย่างไรก็พบว่าควันที่แตกในน้ำมันกลายเป็นฟองน้ำสีขาวๆ ค่อยๆ ลอยขึ้นมาแตกบนผิวน้ำกลายเป็นควันขึ้นมาซึ่งเป็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างยิ่งสำหรับเด็กๆ บ้านนอก แต่ก็ไม่เคยสนใจอะไรกับมันมากนักรู้อยู่อย่างเดียวว่าถ้าอยากให้น้ำมันไปทางไหนก็หาเสียมหาจอบไปขุดให้มันออกไปลงท่อหรือออกไปตามคูที่เราได้ขุดเตรียมไว้หลังบ้านก็เท่านั้นเอง

มาถึงวันนี้เมื่อต้องมาเกี่ยวข้องกับน้ำที่กำลังเอ่อล้นทุ่งเข้ามาหาเหมือนตอนสมัยเด็กแต่ก็ไม่เหมือนกันโดยทีเดียวนักที่ต่างกันก็คือว่าโดยปริมาณน้ำที่ล้นทุ่งเข้ามาว่ากันเป็นล้านๆ ลูกบาศก์เมตรส่วนจะเป็นกี่ล้านนั้นก็ยากจะบอก ถามว่าทำไมถึงยากจะก็บอกสาเหตุก็เป็นเพราะน้ำทุ่งนี้ยังคงมีปริมาณน้ำเข้ามาเติมเรื่อยๆ จากหลายแหล่งไม่ว่าจะเป็นคูคลองที่เชื่อมต่อกับเขื่อนรวมไปถึงแม่น้ำอีกหลายสายที่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยทำให้การคำนวณปริมาณเป็นไปไม่ง่ายแม้แต่อดีตวิศวชลประทานที่มีประสบการณ์ยังคำนวณผิด แต่ในเมื่อมันไหลมาหาแล้วก็คงจะต้องลองป้องกันพื้นที่บ้านดูกันซักตั้งว่าจะเอาอยู่อย่างที่หลายๆ ท่านในบ้านในเมืองพูดกันได้หรือไม่

เมื่อเอ่ยถึงน้ำก็คงต้องมามองถึงปกติของมันก่อนว่ามีธรรมชาติเป็นอย่างไร (ตามประสบการณ์ที่ได้เจอมาอาจจะไม่เป็นวิชาการนักคงจะเอาไปใช้อ้างอิงได้บ้างแต่คงต้องหาข้อมูลเพิ่ม)

1. น้ำเป็นของเหลวสามารถจะไหลได้และจะไหลจากที่สูงไปสู่ที่ต่ำเสมอ เมื่อไหร่ที่อยากจะให้น้ำไหลจากที่ต่ำไปสู่ที่สูงก็สามารถทำได้เหมือนกันคือใช้การสูบซึ่งผู้ที่ศึกษาทางด้านการบริหารจัดการน้ำจะทราบดี

2. เมื่อมีการกั้นทางเดินของมันเกิดขึ้นจะพบว่าน้ำจะหาทางไหลไปในทางที่มันไปได้ง่ายก่อน แต่ถ้าปริมาณน้ำมากพอตัวมันเองก็จะพยายามทลายสิ่งที่กีดขวางอยู่ตรงหน้าด้วย ดังนั้นถ้าคิดจะสู้กับมันอย่าพยายามกั้นแต่พยายามเบี่ยงเบน ชะลอ เชื้อเชิญน้ำให้มันไหลไปในทางที่เราต้องการโดยจะขุดคูคลองสูบหรืออะไรก็ตามแต่สะดวก

3. สามาถปรับเปลี่ยนรูปร่างและระดับได้ตามวัสดุที่กักเก็บหรือเมื่อมีของแข็งเข้าไปแทรกอยู่ในตัวของมันก็จะปรับระดับสูงต่ำตามปริมาตรที่ถูกแทนที่

4. เมื่อไหลไปในระยะทางไกลๆ จะเริ่มแผ่ตัวมันเองไปในวงกว้างทำให้ความสูงของระดับน้ำลดลงไปเรื่อยๆ แปรผันตามระยะทางของการไหล

5. สิ่งที่สำคัญที่สุดคือน้ำมีแรงดันตรงระดับพื้นมากกว่าตรงระดับผิวน้ำ โดยจะมีแรงดันหนึ่งตันต่อหนึ่งตารางเมตรที่ระดับความลึกหนึ่งเมตร และก็แปรผันไปตามความลึกเรื่อยๆ ถ้าลึกสามเมตรก็จะมีแรงดันที่พื้นผิวสามตันต่อตารางเมตรนี่เองเป็นเหตุผลว่าทำไมน้ำถึงดันลอดกำแพงได้และนีี่เองเลยเป็นสูตรในการออกแบบเขื่อน พนังหรือแม้แต่การเรียงกระสอบทรายกันน้ำว่าความกว้างของฐานว่าอย่างน้อยต้องเป็นสามเท่าของความสูงถึงจะพอยันกับแรงดันของน้ำได้

เมื่อพอเข้าใจหลักการง่ายๆ แบบชาวบ้านนี้แล้วจากนี้ไปก็ถึงเวลาเตรียมตัววางแผนในการต่อกรและต่อรอง(ไม่ได้เขียนผิดนะครับต้องต่อรองกันว่าถ้าไม่ให้เค้าไปทางนี้เราจะให้เค้าไปทางไหนถ้าเค้าโอเคก็จะไหลไปตามทางที่เราได้ต่อรองกับเค้าไว้คล้ายๆ กับการต่อรองกันในความเป็นจริง)กับน้ำได้ ซึ่งก็คงต้องมาว่ากันอีกทีหลังจากนี้..

Believe Fact Truth ตอนที่ 2

Believe คือความเชื่อซึ่งจะประกอบไปด้วย fact ที่บุคคลนั้นๆ มีอยู่ในใจแต่ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็น truth เสมอไป, Fact ประกอบไปด้วยข้อมูลซึ่งมีทั้งข้อมูลที่เป็นจริงและก็เป็นเท็จ ส่วน Truth เป็นสิ่งที่ถูกต้องตรงตามจริงอันไม่มีข้อโต้แย้งได้(เท่าที่เจอมาจะหา Truth ได้ยากมากในสังคมที่เปี่ยมไปด้วยอคติ)

มีครูบาอาจารย์ผมท่านนึงได้สอนว่า Believe ที่ดีนั้นต้องประกอบไปด้วย wisdom คือปัญญาคือผ่านการพิจารณาหาเหตุผลด้วยตัวเองมาเป็นอย่างดี โดยเฉพาะปัญญาที่ว่านี้ตัวเราเองต้องเข้าใจและพิจารณาในเรื่องนั้นๆ อย่างถ่องแท้จะเอาแค่รับฟังหรือว่าทำตามๆ กันมาไม่ได้ จะให้ดีต้องผ่านประสบการณ์ตรงหรือได้รับข้อมูลมาโดยตรงจะดีที่สุด ถ้าอาศัยงานวิจัยก็ต้องเป็นงานวิจัยที่ตัวเราเองเป็นผู้กำหนดค่าตัวแปรหรือว่าผู้ที่ทำวิจัยมีพื้นฐานและจุดประสงค์ในการทำวิจัยใกล้เคียงกับสิ่งที่เราทำ เมื่อไหร่ที่ believe ไม่ได้ผ่านขั้นตอนของการพิจารณาดังที่กล่าวมาหรือว่าไม่มีเหตุผลอะไรรองรับหรือมีแค่อารมณ์ความอยากจะเชื่อ believe นั้นๆ จะเป็นได้แค่ความงมงาย และการที่จะไม่เชื่อโดยไม่ยอมไปพิสูจน์หรือไล่หาเหตุผลก็เป็นได้แค่คน"ดื้อ"

แต่แน่นอนการที่เราจะเชื่อในสิ่งไหนนั้น fact ที่เราได้รับมานั้นเองที่เป็นตัวกำหนดทิศทางความเชื่อของเรา จากประสบการณ์ส่วนตัวพบว่า fact ที่ได้รับผ่านทางสื่อต่างๆ โดยเฉพาะสื่อสิ่งพิมพ์เป็นตัวที่ทำให้ fact ที่ได้รับเป็นเท็จมากกว่าเป็นจริง แต่ไม่ได้หมายถึงว่าจะเช่ือถือข้อมูลจาก fact เหล่านั้นไม่ได้ และก็ไม่ได้หมายความว่าสื่อเหล่านั้นจงใจจะทำให้ข้อมูลถูกบิดเบือนเพียงแต่ว่าด้วยข้อจำกัดของพื้นที่และภาษาทำให้ข้อจริงๆ ถูกบอกไม่หมดซึ่งข้อมูลจริงที่ถูกบอกไม่หมดในบางครั้ง(เป็นส่วนใหญ่)ก็ดีพอๆ กับข้อมูลเท็จนั่นเอง ยกตัวอย่างประโยค "เมื่อไหร่ที่มันเอาปืนมายิงคนของเรา ก็เผาบ้านมันเลย" ซึ่งในประโยคนี้จะมีเหตุประกอบอยู่ก่อนว่าถ้ามีคนเอาปืนมายิงก็ต้องไปเผาบ้านของคู่กรณีและการกระทำในลักษณะนี้เป็นการกระทำที่เรียกว่า"an eye for an eye" หรือว่าตาต่อตาฟันต่อฟันซึ่งมันจะเกิดขึ้นในกรณีที่ความเป็น"พวกกูพวกมึง"มีสูงอันไม่ใช่สิ่งที่ดีเลยแม้แต่น้อยแทนที่จะมีการเจรจาไกล่เกลี่ยกันก่อนและสิ่งเหล่านี้มักจะเกิดในสังคมที่ระดับสติปัญญาทางความคิดมีต่ำ ไม่จำเป็นว่าการศึกษาสูงจะทำให้สติปัญญาทางความคิดมีหรือที่เรียกว่าความฉลาดทางอารมณ์มีระดับสูง ตัวชี้วัดของสังคมที่มีความฉลาดทางอารมณ์ต่ำก็คือมักจะใช้อารมณ์ในการตัดสินปัญหาเป็นหลัก ไม่ชอบการไล่เหตุไล่ผลหรือว่าตามล่าหาเหตุผลไปจนถึงที่สุด สาเหตุส่วนหนึ่งเกิดจาก rush hours ทำให้ไม่มีเวลาจะต้องไปตามไล่หาเหตุผลอะไรแบบนั้นจากบุคคลจริงๆ โดยตรง ในกรณีนี้สังคมเกษตรที่เข้มแข็งมักจะไม่ค่อยเป็นกันเพราะจังหวะชีวิตที่ไม่เร่งรีบทำให้จิตใจค่อนข้างจะอ่อนโยนมีความเอื้อเฟื้อนึกคนบุคคลอื่นๆ อยู่พอสมควรเพราะสังคมเกษตรจำเป็นต้องพึ่งพาอาศัยเพื่อนที่อยู่ร่วมกันในสังคมนั่นเอง เมื่อไหร่ที่มีใจนึกถึงคนอื่นๆ คำว่า"ตัวกูของกู"หรือคำว่า"พวกมึง"จะไม่ค่อยมีเห็นใครๆ ก็มักจะเป็น"พวกกู"หรือว่าคนกันเองทั้งนั้น ซึ่งมักจะขัดกับสิ่งที่คน believe หรือเชื่อกันว่าสังคมเกษตรหรือสังคมบ้านนอกมีการใช้อารมณ์ในการแก้ไขปัญหาอย่างรุนแรงเป็นหลัก จริงๆ เท่าที่ได้เกี่ยวข้องกับสังคมชนบทมาพบว่าเค้าใช้อารมณ์ในการตัดสินเรื่องราวในระดับนึงเหมือนกันแต่ว่าเป็นอารมณ์ในเชิงบวกเป็นส่วนใหญ่ทำให้"ความฉลาดทางอารมณ์"มีสูงกว่าคนในเมือง

กลับมาถึงตัวอย่างประโยคที่กล่าวเมื่อกี๊ที่ว่า "เมื่อไหร่ที่มันเอาปืนมายิงคนของเรา ก็เผาบ้านมันเลย" เมื่อไหร่ที่ถูกข้อจำกัดด้านต่างๆ มาเกี่ยวข้องจนประโยคนี้ถูกตัดเหลือเพียงแค่ว่า "เผาบ้านมันเลย" จะกลายเป็นคนละเรื่องไปทันที คือจากคนที่เย็นพอจะรอให้อีกฝ่ายเริ่มก่อนจะกลายเป็นคนหาเรื่องในบัดดลซึ่งจะเห็นว่าข้อเท็จจริงจากข้อมูลนี้กลายเป็นคนคนละด้าน อาจารย์ผมสอนว่าความเท็จร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่น่ากลัวเท่า"จริงเจ็ดส่วนเท็จสามส่วน"หรือการ"บอกความจริงไม่หมด"นั่นเองเพราะว่ามันจะน่าเชื่อมากๆ ตัวอย่างประโยคที่กล่าวมาคงพอจะทำให้เห็นภาพได้บ้างความแค่ตัดประโยคส่วนหน้าออกก็ทำให้เรื่องราวเปลี่ยนไป ดังนั้นจากทีี่ผมเคยเจอมาด้วยตัวเองของบอกได้ว่าวิธีนี้ในบ้านเราเมืองเราใช้กันเยอะและทำให้คนในระดับกลางๆ ค่อนไปสูงมักจะถูกหลอกด้วย fact เป็นประจำเพราะคิดว่าได้ข้อมูลครบแล้วซึ่งในความเป็นจริงแล้วไม่ใช่เลย ถ้าไล่กันจริงๆ จะพบว่า fact ที่ได้รับกันนั้นมักจะสาวไปไม่ถึงเหตุจริงๆ ของเรื่องราวแต่ด้วย"ตัวกูของกู"มักจะถูกกลุ่มคนกลุ่มนึงบิดภาพความเชื่อและบิดเบือนความคิดชักจูงให้เพี้ยนมีความเชื่อผิดๆ ไปได้ง่ายๆ interact หรือว่าปฎิสัมพัทธิ์โดยตรงกับแหล่งข้อมูลมักจะไม่มี ถ้ามีก็อยู่ในกลุ่มแคบๆ ในคนที่มีความคิดเหมือนกันเท่านั้นและคำว่า"พวกกูพวกมึง"นี่แหละทำให้แบ่งแยกเป็นก๊กแตกกันเป็นสีอยู่ในทุกวันนี้ เพราะสังคมกลายเป็น"สังคมรอฟัง(หรืออ่าน) fact จากคนหรือสื่อที่เรา believe" มากกว่าที่จะเป็น"สังคมรอคุย fact จากคนที่เกี่ยวข้องในเรื่องนั้นๆ จริงๆ เพื่อจะได้ truth" เหตุเพราะไม่เคยเปิดใจรับฟังอีกฝ่ายอย่างแท้จริงเหตุเพราะว่าไม่คุ้นหรือว่าดูถูกคนอื่นแค่นั้นเอง ซึ่งตอนนี้ก็ต้องยอมรับกันว่าจะให้เข้าใจและได้รับข้อมูลจริงๆ จากสื่่อนั้นเป็นไปได้ยากมาก ขอบอกว่าถ้าไม่ได้ขึ้นหน้าสื่อเองจะไม่มีวันทราบเลยว่าเรื่องราวบิดไปได้ขนาดไหนจากประสบการณ์ตรงที่ต้องเกี่ยวข้องกับคดีความตั้งแต่สมัยเรียนขอบอกว่าซึ้งครับ ซึ่งจุดอ่อนตรงนี้ของคนไทยถูกใช้เป็นเครื่องมือทำลายชาติมาหลายยุคหลายสมัย คำว่าชาติในที่นี้หมายถึงระบบและทุกภาคส่วนที่รวมกันเป็นประเทศนี้ไปจนถึงบุคคลทุกคนในประเทศในทุกระดับชั้นสังคมการศึกษาอาชีพและรายได้

มาถึงตรงนี้อยากจะบอกเพียงแค่ว่าอย่าให้อารมณ์กลุ่มคนและ fact ที่ถูกส่งผ่านมาไม่หมดทำลายตัวเราเลย เมื่อเกิดเรื่องราวอะไรขึ้นมาซักเรื่องของให้ใจเย็นฉุกคิดพิจารณามองในแง่ดีไว้ก่อนเพื่อเปิดใจที่จะรับฟังในเบื้องต้น จากนั้นก็ค่อยรวบรวม fact เท่าที่หาได้โดย"เอาใจเขามาใส่ใจเรา"ดูจริงๆ ถ้าอคติในใจเรามีไม่มากผมเชื่อว่าเราจะตอบตัวเองได้เองว่า fact ที่เราเคยเชื่อว่ามันเป็น fact มันบางทีอาจจะไม่ใช่ truth ตามที่เราเคยเชื่อก็เป็นได้...

ขอบคุณพี่ชายที่น่าเคารพท่านนั้นอีกทีที่ทำให้ประเด็นในใจของผมเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ชัดขึ้นมาอีกระดับนึงเพราะทำให้ผมต้องกลับมาหยุดคิดและหา fact เพิ่มเติมจน truth ในใจเด่นขึ้นมาทำให้ believe ในใจมีมากขึ้นไปอีกว่าสิ่งที่ทำอยู่นั้นมันถูกต้องแล้ว สุดท้ายก็พบว่า believe ในใจที่ประกอบไปด้วย fact และ truth นั้นกลายเป็นคำว่า"ศรัทธา"หรือว่า faith นั่นเอง

Believe Fact Truth ตอนที่ 1

มีพี่ชายที่เคารพท่านนึงฝากข้อคิดมาในเรื่องของเกณฑ์ในการตัดสินเหตุการณ์ว่าไม่ควรจะปักใจเชื่อในสิ่งที่ตนเองอาจจะคิดเอาเองน่าจะพิจารณาตามหลักเหตุและผลโดยให้เกณฑ์การตัดสินมา 4 อย่างแต่หลังจากที่อ่านไปแล้วสำหรับคนที่ใช้ชีวิตตามปกติทั่วไปผมเองคิดว่าน่าจะแค่ 3 ก็พอ(ถ้าว่าตามเกณฑ์ที่ท่านแนะนำ)คือพิจารณาจาก believe, fact และ truth คือความเชื่อส่วนตัว ข้อเท็จจริง แล้วก็ความจริง

โดยส่วนตัวเกณฑ์เหล่านี้เป็นส่ิงที่ใช้ในการตัดสินพิจารณาเรื่องราวต่างๆ เป็นประจำอยู่แล้วเพราะในตำแหน่งหน้าที่ซึ่งต้องรับฟังคนในระดับต่างๆ และนำข้อมูลผ่านไปยังบอร์ดเพื่อพิจารณานั้นจะเอาแค่ความเชื่อส่วนตัวของเราเองเพียงเท่านั้นไม่ได้เพราะว่าความเห็นส่วนตัวย่อมมีอคติเจืออยู่แน่นอนและตัวอคตินี้เองที่เป็นตัวสร้างปัญหาให้เกิดกับสังคมมาตั้งแต่สมัยโบราณ หลายๆ ครั้งเมื่อได้รับฟังเรื่องราวต่างๆ ก่อนที่จะผ่านเรื่องนั้นไปยังคนที่รับผิดชอบโดยปกติถ้าจะให้เรื่องราวจบเร็วสิ่งที่ควรทำก็คือเรียกผู้เกี่ยวข้องในเรื่องนั้นๆ มาพร้อมกันแล้วก็ฟังทั้งสองฝ่ายพูดโดยเราต้องทำหน้าที่เป็นคนสรุปประเด็นให้เป็นระยะ เมื่ออยู่กันต่อหน้าโดยปกติก็จะเห็นเลยว่าฝ่ายไหนที่เป็นฝ่ายที่เข้าใจผิด ที่ต้องบอกว่าเข้าใจผิดเพราะว่าคนทั่วไปมักจะมองแต่ในมุมของตนเองเท่านั้นถ้าไม่ใช่คนที่แฟร์มากจริงๆ มักจะไม่ยอมรับความคิดเห็นของคนอื่นและมักจะเชื่อตามข้อมูลที่ตัวเองพอใจเท่านั้นและหลงเชื่อว่า fact นั้นๆ ที่ได้รับฟังมาจากคนอื่นคือ truth โดยเฉพาะข้อ"เท็จ""จริง"จากคนที่น่าเชื่อถือมักจะกลายเป็น truth เสมอๆ หรือเอาง่ายๆ เป็นภาษาไทยจากข้อเท็จจริงก็จะเหลือแค่ข้อจริงเท่านั้นนั่นเอง

โดยปกติเกณฑ์การตัดสินเรื่องราวต่างๆ มักจะไม่หนีเรื่องของสามัญสำนึกและเรื่องของเหตุผลที่มาและที่ไปซึ่งก็มีอยู่หลายระดับตามแต่ข้อมูลที่มีในมือ ข้อมูลที่เชื่อถือได้ที่สุดคือข้อมูลที่รับเองโดยตรงไม่ผ่านบุคคลที่สองสามสี่ห้า เรื่องของสามัญสำนึกนี้เป็นเรื่องใหญ่ถ้าเกี่ยวเร่ืองของความขัดแย้งแล้วละก็ หลักการของเราเองผู้ที่ตัดสินต้องแม่นโดยไปศึกษาจากแหล่งข้อมูลในเรื่องนั้นๆ ให้มากที่สุดทั้งกฎหมาย ขนบธรรมเนียมและแม้แต่เรื่องของกฎแห่งกรรมที่แต่ละศาสนาได้สอนเอาไว้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องของเมตตาธรรม ผมเองถือว่าโชคดีที่ต้องเดินทางไปตามที่ต่างๆ ได้เจอคนมากหลายหลากหลายอาชีพได้รับฟังเร่ืองราวต่างๆ มากมายโดยเฉพาะช่วงหลังๆ สามสี่เดือนมานี้เลยพอได้เห็นภาพอะไรหลายๆ อย่างที่บางทีก็สะท้อนใจเหมือนกันเนื่องจากความสับสนของคนในสังคมโดยเฉพาะคนในระดับกลางที่หลงคิดว่า believe ที่เกิดจาก fact ของตนนั้นคือ truth

ดีกรีของความเข้าใจในบุคคลกลุ่มอื่นที่ไม่ใช่กลุ่มคนที่เราคุ้นเคยนั้นการเปิดใจเป็นเรื่องใหญ่ที่สุดและเป็นสิ่งแรกที่ต้องทำเพราะว่าเรื่องที่เราจะได้รับฟังนั้นโดยปกติจะขัดกับสิ่งที่เรา"เชื่อ"อยู่เสมอๆ ดังนั้นถ้าใจไม่เปิดกว้างมากพอแล้วละก็อคติที่ปิดกั้นความคิดที่จะต้องนำไปใช้พิจารณานั้นมักจะทำให้เราหลงประเด็นอยู่เสมอๆ ผมเชื่อว่าสำหรับคนทั่วไปนั้นในถูกมีผิดและในผิดมีถูกและมักจะเป็นเช่นนั้นอยู่ตลอด ดังนั้นถ้าต้องมีการพูดคุยกันในเรื่องประเด็นความขัดแย้งเท่าที่ตัวเองได้ศึกษาดูอาจารย์และหัวหน้างานที่มีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องนี้มาหลายสิบปีพบว่าสิ่งแรกที่หัวโต๊ะ(คือคนที่ต้องพิจารณาและเป็นคนตัดสินเรื่องราวนั้นๆ)ต้องทำก็คือให้หลักการและหลักเกณฑ์ในเรื่องนั้นๆ แก่ผู้ที่ขัดแย้งกันซะก่อน เพราะว่าเมื่อไหร่ก็เกิดความขัดแย้งอารมณ์มักจะมาก่อนเหตุผลเสมอถ้าไม่มีหลักการชัดเจนในเรื่องนั้นๆ เถียงกันไปสิบชาติครึ่งก็ไม่จบเพราะอคติมันบีบให้ใจแคบให้คิดออกจากตัวไม่เกินห้ามิลลิเมตรนั่นเอง และเมื่อไหร่อคติเกิดสามัญสำนึกก็จะหายไปในทันที ซึ่งจะว่าไปสามัญสำนึกเป็นเรื่องที่คิดตามได้ง่ายมากๆ ถ้าใจเปิดกว้างมากพอเพราะว่าสิ่งที่ทุกคนต้องการมักจะไม่หนีกันเท่าไหร่ ถ้าใจปิดสามัญสำนึกร่อยหรอคำว่า"เอาใจเขามาใส่ใจ"เราตามสำนวนบ้านเราจะหายไปในทันที และจะเหลือแต่แค่คำว่า"ตัวกูของกู"เท่านั้นแท้ๆ เรื่องของการแบ่งชนชั้นวรรณะส่วนหนึ่งก็เกิดจากสามัญสำนึกที่จางหายไปนั่นเอง เมื่อมีแต่"ตัวกูของกู"คำว่า"พวกกูพวกมึง"ก็จะตามมานี่และ "ตัวกูของกู"นี่แหละคือตัวหลักที่ทำให้เกิดปัญหาสังคมในทุกวันนี้..

Transformers Dark of the Moon

[ความประทับใจ]TRANSFORMERS DARK OF THE MOON : เมื่อพี่เบย์เกหมดหน้าตัก

ภาพยนตร์ชุด Transformers นี้ผมเชื่อว่าในบ้านเราคงไม่ต่างจากทั่วโลกที่มีแฟนประจำอยู่อย่างเหนียวแน่นเป็นจำนวนมากซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีผมคนนึงที่ติดใจความสนุก ความมันส์ มุกตลกแบบกัดๆ และที่ลืมไม่ได้ก็คือมุมกล้องแบบไมเคิลเบย์ที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวมากจนถึงขนาดที่ว่าต้องหาทางไปดูเพตราและปิรามิดที่กิซ่าอันเป็นสถานที่ถ่ายทำในภาคที่แล้วเพียงเพราะติดใจในมุมกล้องของพี่ท่านนัั่นเอง หลังจากผ่านการปูพื้นไปสองภาคทำให้บุคคลที่ไม่เคยเป็นแฟนการ์ตูนมาก่อนเช่นกระผมมีความเข้าใจและรู้จักตัวละครมากขึ้นแม้ว่าภาคที่ผ่านมาหลายท่านอาจจะมึนๆ กับตัวหุ่นที่มีจำนวนมากจนจำชื่อกันแทบไม่ไหวแต่ก็ไม่เป็นไรครับผมว่าจำได้ฝั่งละสองตัวก็พอแล้วแหละ ฝั่งออโตบ็อทก็ ออฟติมัส ไพร์มกับบัมเบิ้ลบี ฝั่งดีเซปติคอนก็เมกาตรอนกับสตาร์สกรีม แต่ว่าภาคนี้ตัวละครตัวใหม่เท่ห์ได้ใจมากๆ ครับโดยเฉพาะ Sentinel Prime!!!

มาถึงภาคนี้ตัวละครหลักๆ ก็กลับมากันครบยกเว้นอดีตนางเอก(เมแกน ฟ็อกซ์)ที่กลายเป็นนางมารร้ายชอบแกล้งหุ่นตัวเล็กไปซะนี่แต่ก็มีนางฟ้าวิคตอเรียซีเคร็ท Rosie Huntington-Whiteley มาแสดงแทนซึ่งดูจากหน้าตา(โดยเฉพาะริมฝีปาก)แล้วคงจะถูกใจแฟนภาพยนตร์ชาวตะวันตกเป็นอย่างดีโดยเฉพาะฉากเปิดตัวที่ค่อนข้างเซ็กซี่แต่ขอร้องหลังจากฉากนั้นแทบจะกลายเป็นพร็อบประกอบฉากไปเลยแต่ผมว่าดีนะครับที่ไม่ได้เน้นจุดอ่อนจุดนี้(หลายอ่านอาจจะเห็นไม่ตรงกันก็ขออภัยมา ณ. ที่นี้ด้วย) ภาคนี้ได้ดาราดังๆ หลายท่านมาร่วมแสดงด้วยซึ่งก็ช่วยเสริมความสมจริงให้กับเนื้อหาที่เกินจริงได้เป็นอย่างดีเช่น Frances McDormand เจ้าของรางวัลดารานำหญิงเวทีออสก้าร์จาก fargo และพี่ McDreamy จากซี่รี่ย์ Grey's anatomy Patrick Dempsey อีกคนที่ลืมไม่ได้คืออีตา Ken Jeong ที่แจ้งเกิดจาก Hangover อุตส่าห์โผล่มาขโมยซีนกับเค้าเหมือนกัน ไม่รู้สินะครับผมว่าตาคนนี้รับงานบ่อยเกินจนรู้สึกเฝือๆ ไปหน่อย แต่ก็นะคงจะถือภาษิตที่ว่าน้ำขึ้นให้รีบตักเพราะจากบทที่เค้ารับมาเป็นประจำคงจะทำให้ไปได้ไกลกว่านี้ยาก


หลังจากที่ได้ดูตัวอย่างที่ปล่อยมาก่อนหน้าหลายเดือนก็แอบนึกๆ ในใจว่าภาคนี้จะขายอะไรได้อีกเพราะจากสองภาคที่ผ่านมาคิดว่าโดยแกนหลักของหนังพี่เบย์ก็เอาออกมาขายหมดแล้วแต่นึกไม่ถึงครับพี่เค้าทำออกมาได้ดีกว่าที่คาดไว้(เยอะ) โดยเฉพาะฉากแอคชั่นขอชมว่าทำได้ดีมากครับหลายฉากทำเอาลุ้นได้เหมือนกัน พี่เบย์ท่านเลือกเอาจุดอ่อนของสองภาคแรกมาแก้ให้เป็นจุดแข็งโดยเฉพาะเรื่องของการตัดต่อที่เร็วเกินมาภาคนี้ถูกดึงให้ช้าลงเพื่อเน้นเรื่องมุมมองของคนดูให้มีส่วนร่วมกับฉากต่อสู้มากขึ้น แม้ว่าตัวละครเยอะกว่าภาคสองอีกแต่ก็ไม่สับสนเพราะว่าพี่เค้าเน้นโชว์ที่ละตัวไม่ได้เทกระจาดออกมาทีเดียวโดยเฉพาะองค์ท้ายสุดของเรื่องนี่สุดๆ จริงๆ มีเท่าไหร่เกลงไปหมดหน้าตักซึ่งใครที่ได้ดูแล้วคงจะทราบ
อีกอย่างที่ขายได้ก็คือตัวเมืองชิคาโกเพราะล่าสุดที่ไปได้ข่าวว่าเค้าจะโปรโมทตัวเมืองให้เป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจและการค้าจากนั้นมาก็มีหนังหลายต่อหลายเรื่องเลือกที่จะใช้เมืองนี้เป็นฉากเท่าที่จำได้ล่าสุดก็ Source code แต่ก็ถือว่าเป็นตัวเลือกที่เจ๋งมากเพราะว่าสถาปัตยกรรมในเมืองและผังเมืองของชิคาโกนี่สุดๆ จริงๆ ครับในอเมริกาถ้าเอาเรื่องตึกรามบ้านช่องและภาพรวมของเมืองผมชอบเมืองนี้ที่สุดเลยและ Transformers ก็ทำให้ชิคาโกยังคงความสวยงามไว้ได้แม้ว่าจะถูกทำลายซะเละ ถ้า the Dark knight ทำให้คนจำชิคาโกในยามราตรีได้ติดตาในฉากที่ใช้เป็นเมือง gotham แล้วละก็ transformers ก็ทำให้คนจดจำภาพชิคาโกในตอนกลางวันได้ติดตาเหมือนกัน ถ้าผู้บริหารรัฐอิลลินอยล์โดยเฉพาะอดีต สว. ที่ชื่อ Barack Obama ตั้งใจจะโปรโมทเมืองนี้ละก็ขอบอกว่าหลังจาก transformers ออกฉายไปอีกพักนึงคนจะอยากไปเที่ยวชิคาโกกันอีกเยอะมากครับ

เทคนิคเรื่องภาพและเสียงนั้นคงไม่ต้องพูดอะไรกันมากครับหนังของพี่เบย์แกทุกเรื่องเลยก็ว่าได้ใช้เป็นตัวทดสอบภาพและเสียงได้เป็นอย่างดีเรียกได้ว่ามี 7.1 พี่เค้าก็ใช้เต็มทุกช่องสัญญาณนี่ถ้ามีถึง 10.4 พี่เค้าก็คงจะจัดเต็มให้อีกเช่นกัน ส่วนที่อยากชมมากสำหรับภาคนี้ก็คือบทครับ บทหนังแม้จะไม่ใช่บทเศร้าเคล้าน้ำตาแต่ก็แอบทำซึ้งได้เหมือนกันหนังมีความยาวเกือบๆ สองชั่วโมงแต่ผมไม่รู้สึกว่ายาวเพราะเดินเรื่องค่อนข้างไวและใส่สิ่งที่คนดูอยากจะดูจาก transformers ไว้เต็มๆ ขอย้ำว่า"เต็มๆ"ครับ(ยกเว้นนางเอก) อีกอย่างเกลี่ยความสำคัญของตัวละครดีจริงๆ ไม่ได้เน้นที่ตัวใดตัวหนึ่งตรงนี้ขอชมครับ

เมื่อดูจบแล้วก็รู้สึก"อิ่ม"กับสิ่งที่ตัวภาพยนตร์และทีมงานนำเสนอออกมาให้ดูแต่ชอบใจมากๆ กับประโยคหนึ่งซึ่งในตัวอย่างก็ถูกนำมาใช้คือประโยคที่ออฟติมัสไพร์มออกมาพูดว่า "You may lose faith in us, but never in yourselves" ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ในบ้านเมืองของเราที่แม้ว่าหลายๆ อย่างจะทำให้เราสูญเสียศรัทธา(โดยเฉพาะระบบรัฐสภา)แต่อย่าสูญสิ้นศรัทธาในตัวเอง เพราะนั่นหมายถึงกำลังใจที่จะสู้ต่อถ้าเกิดอุปสรรคในวันข้างหน้าจะไม่มีอีกต่อไป..

ขอให้มีความสุขกับการดูหนังและฟังเพลงครับ

X-Men First Class

ผมเองเป็นแฟนภาพยนตร์ชุด X-Men มาตั้งแต่ภาคแรกมาจนถึงภาคนี้ซึ่งจะว่าไปก็เป็นตอนที่ 5 ของซีรี่ย์เนื่องจากว่าไม่ได้เป็นแฟนการ์ตูนชุดนี้มาก่อนดังนั้นเบื้องลึกเบื้องหลังหรือพื้นเพของตัวละครต่างๆ จึงไม่มีในหัวมาก่อนเลยได้แต่นั่งดูแล้วก็ทำความรู้จักไปเท่าที่ผู้กำกับนำเสนอออกมาให้ได้ชม ซึ่งก็ต้องขอชม Bryan Singer ซึ่งเป็นผู้กำกับสองตอนแรกที่ได้นำเอาการ์ตูนเรื่องนี้ออกมานำเสนอในมุมที่น่าสนใจจนทำให้เตะตาคนที่ไม่ใช่แฟนแบบผมจนต้องไล่ตามดูมาทุกภาคมากระทั่งถึงตอนล่าสุดนี้(คิดว่าน่าจะมีทำออกมาอีกเพราะมีตัวละครที่น่าสนใจสามารถนำมาเล่นได้หลายตัวเลยทีเดียว)สำหรับภาคนี้ที่่ชื่อว่า First Class นั้นจะว่าไปก็คงจะสืบต่อมาจากจุดเด่นที่ Bryan Singer เองได้พยายามนำเสนอมาตั้งแต่ภาคแรกซึ่งจะว่าไปก็ถือได้ว่าเป็นแกนการเดินเรื่องที่ฉลาดสามารถจับกลุ่มวัยรุ่นไล่ขึ้นมาถึงกลุ่มคนในช่วงวัยกลางคนได้ไม่ยากซึ่งก็คือเรื่องของ"โรงเรียนสำหรับมนุษย์กลายพันธุ์"ที่มี ศาสตราจารย์ Charles Xavier หรือที่รู้จักกันในนามของ Professor X (ฉายาเท่ห์ๆ ตามแบบฉบับของซุปเปอร์ฮีโร่โดยทั่วไป)นั่นเอง


ส่วนตัวผมเองชอบ X-Men ตอนนี้มากครับเพราะรู้สึกว่าทำได้ลงตัวดีโดยเฉพาะในส่วนของบทที่แบ่งระหว่างพื้นฐานทางอารมณ์ของตัวละครและฉากแอคชั่นได้พอดิบพอดีไม่ได้หนักไปทางใดทางหนึ่งมากเกินไปทำให้ดูไปได้เพลินๆ มีผ่อนหนักผ่อนเบาจนลืมไปเลยว่าดูหนังความยาวสองชั่วโมงอยู่ แถมเกลี่ยบทให้ความสำคัญกับตัวละครได้ดีโดยเฉพาะตัวนำของเรื่องคือ Charles Xavier กับ Erik Lehnsherr หรือว่าMagneto ที่ตัวผู้กำกับคือ Matthew Vaughn ที่ผมเองชื่นชอบมาตั้งแต่สมัยกำกับ Stardust หนังของพี่ Matt นี่เดินเรื่องได้เข้าท่าแทบทุกเรื่องเลยเท่าที่ได้ดูมา ที่ว่าเข้าท่าก็คือแกเลือกเดินเรื่องในมุมมองใหม่ๆ แถมรู้ว่าโดยภาพรวมควรจะผ่อนสั้นผ่อนยาวในช่วงไหนไม่ให้หนังไม่น่าเบื่อจนเกินไป รวมไปถึงทีมบทที่ปูพื้นฐานและขีดเส้นใต้เน้นให้ความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครหลักทั้งสองตัวนี้ให้มีมิติในเชิงลึกช่วยเสริมให้บทของภาคก่อนๆ ให้ดูมีน้ำหนักขึ้นมากเลยทีเดียว แถมมีหลอดมุกตลกมาด้วยเล็กๆ มีมุกนึงตอนกลางเรื่องในบาร์เหล้าที่ผมชอบมากๆ ใครที่ดูมาแล้วน่าจะชอบเหมือนกันนะครับสำหรับฉากสั้นๆ นี้

ส่วนเรื่องของเทคนิคทางภาพและเสียงก็หายห่วงครับเพราะเดี๋ยวนี้ถือได้ว่าเรื่องของเทคนิคทางด้านภาพเริ่มจะไปถึงจุดที่อิ่มตัวเพราะดูสมจริงสมจังมาก(แม้บางฉากจะดูหลอกๆ ไปบ้างแต่ก็เพียงเล็กน้อย) อีกอย่างการเลือกตัวแสดงใหม่ๆ มาช่วยเสริมในซีรี่ย์ X-Men นั้นก็ทำให้ดาราหลายๆ ท่านแจ้งเกิดกันไปตามๆ กันเช่น Hugh Jackman, Ellen page และในตอนนี้ดาราที่กำลังทำท่าจะรุ่งอย่าง Jame McAvoy ก็คงจะได้เกิดแบบเต็มๆ กับเค้าซักที(หวังว่านะครับ)หลังจากผลุบๆ โผล่ๆ มาหลายเรื่องขออย่าให้เป็น King of Almost เลย


เมื่อดูจบแล้วก็ได้คิดนะครับว่าตัว Professor Charles Xavier เองที่ตัวนามสกุลพ้องเสียงกับคำว่า Savoir ที่แปลว่าผู้ไถ่หรือผู้ช่วยให้รอดนั้นไม่เคยขาดความหวังกับใครทั้งนั้นเพราะเค้ามีความเชื่อว่ายังไงในตัวมนุษย์ทุกคนนั้นมีความดีแฝงอยู่แม้ในตัวคนที่ไม่ดีที่สุดก็ตาม first class ชั้นเรียนแรกของอาจารย์มือใหม่นักเรียนที่ด้อยโอกาสและมีปมด้อย(ในกรณีนี้คือมนุษย์กลายพันธุ์)บางคนอาจจะสอบตกแต่ด้วยความหวังที่มีอยู่เต็มเปี่ยมในตัวของนักเรียนทุกคน Prof. Charles ไม่เคยหยุดการพัฒนาหรือหมดกำลังใจที่จะช่วยคนหรือนักเรียนให้เป็นได้มากกว่าที่ตัวเค้าเองไม่เคยแม้แต่จะคิด ปมด้อยถ้ารู้จักดึงเอามาใช้้ก็สามารถจะกลายเป็นปมเขื่องได้ แสงเล็กๆ ในที่มืดที่สุดคือแสงที่สว่างที่สุด ความหวังที่ริบหรี่ก็ยังดีกว่าไม่มีความหวัง ผมเชื่อนะครับว่า"เมื่อมีความหวังก็จะเห็นโอกาส เมื่อเห็นโอกาสอุปสรรคต่างๆ ก็เป็นเหมือนบันไดช่วยให้เราก้าวข้ามไปเพื่อนำขึ้นไปสู่จุดหมาย" X-Men First Class ทำหน้าที่เสริมให้กับ X-Men ตอนก่อนหน้าได้ลงตัวดีจริงๆ ถ้าใครยังไม่ได้ไปดูว่างๆ ก็ลองไปดูครับรับรองไม่เสียดายตังค์แน่ๆ ส่วนตัวผมขอยกให้เป็น X-Men ตอนที่ดีที่สุดเพราะลงตัวที่สุดเท่าที่ได้สร้างมา

ขอให้มีความสุขกับการดูหนังฟังเพลงนะครับ

ไม่น่ารักเลยจริงๆ

เกิดมาเป็นคนไทยนี่ถือว่ามีบุญหลายๆ อย่างนะครับบ้านเราของเราอยู่ในเขตที่มีอากาศกำลังดีไม่หนาวไม่ร้อนจนเกิดไปนักพืชพันธุ์ธัญญาหารก็อุดมสมบูรณ์ด้วยแร่ธาตุที่อัดแน่นอยู่เต็มหน้าดิน(ที่กำลังถูกชะล้างหรือทำให้เจือจางออกไปทีละหน่อย ถ้าไม่ช่วยกันดูแลก็คงจะแล้งในไม่ช้านี้) จนทำให้บุคลิกนิสัยของคนในประเทศเป็นคนน่ารักเพราะอยู่กันสบายๆ ไม่ต้องต่อสู้ดิ้นรนอะไรมากนักเพราะอย่างน้อยก็ไม่มีผลกระทบจากภัยพิบัติทางธรรมชาติมากเหมือนกับที่อื่นเขา แต่บางทีข้อได้เปรียบอาจจะทำให้เสียเปรียบได้เหมือนกันถ้าประมาทไม่รู้จักนำข้อได้เปรียบนั้นๆ เอามาใช้ปรับปรุงแก้ไขพัฒนาตัวเองในระยะยาว ยังไงช่วงนี้ใกล้เลือกตั้งแล้วก็หวังว่าจะได้รัฐบาลที่สามารถเติมเต็มปลูกฝังและแก้ไขปัญหาความสบายเกินไปจนใช้แต่อารมณ์เป็นตัวช่วยตัดสินใจแทนเหตุผลให้มากขึ้นไปยิ่งกว่านี้ เพราะถ้าปล่อยไว้แบบนี้เรื่อยๆ ตรรกะในการตัดสินใจจะแปลกๆ เอาแน่เอานอนไม่ได้เพราะอารมณ์คนเหมือนวาดภาพสีน้ำเส้นจะมีหนักเบาหนาบางแตกต่างกันไปตามอารมณ์ทีเกิดขึ้นในใจ ณ. ช่วงเวลานั้นๆ นั้นเองเอาแน่เอานอนไม่ได้..

วันนี้ว่างๆ ก็หาอะไรอ่านไปเรื่อยๆ แต่มาสะดุดอยู่อย่างนึงเมื่อได้อ่านกระทู้ๆ นึงในเวปเกี่ยวกับเครื่องเสียงบ้านที่หมั่นแวะไปอ่านเพื่อหาความรู้เป็นประจำ เพราะส่วนตัวเท่าที่เจอมาผมเชื่อว่าบุคคลส่วนใหญ่หรือจะเรียกได้ว่าเกือบทุกคนเลยก็ว่าได้ที่เล่นเครื่องเสียงมักจะเป็นคนในระดับกลางขึ้นไปถึงสูงดังนั้นความคิดความอ่านสามารถจะอนุมานได้ว่าเป็นความคิดเห็นของคนที่มีระดับการศึกษาค่อนข้างดีถึงดีมากบางทีไปตามอ่านก็จะได้ข้อมูลที่เยี่ยมๆ ประกอบด้วยข้อคิดดีๆ อยู่เป็นประจำจะเรียกได้ว่าได้มาทุกครั้งที่เข้าไปอ่านก็น่าจะพูดได้ แต่สำหรับวันนี้ผมรู้สึกว่ามันพิเศษกว่าที่ผมเคยอ่านมาอยู่บ้างจนทำให้รู้สึกสะดุดเพราะความน่าสนใจอย่างนึงจนทำให้ต้องมานั่งพิมพ์บันทึกส่วนตัวนี้ไว้เผื่อจะได้เตือนความจำตัวเองว่าวันนี้มีความรู้สึกอะไรที่สำคัญเป็นพิเศษวันหลังจะได้ไม่ลืมเผื่อนำมาใช้อะไรได้บ้าง..

เท่าที่รัก(บ้า)การเครื่องเสียงมายี่สิบกว่าปีมานี้สิ่งหนึ่งซึ่งแทบจะไม่เปลี่ยนแปลงเลยในกระบวนการบันทึกเสียงก็คือการพัฒนาเทคนิคในการบันทึกให้ออกมาสมจริงมีความผิดเพี้ยนน้อยมากที่สุดสารพัดสารพันตั้งแต่การบันทึกโดยตรงลงไปบนแผ่นที่เรียกว่า Direct to disc การหาเครื่องทีมีความผิดเพี้ยนน้อยมาใช้ การเลือกตำแหน่งที่ตั้งไมค์แบบต่างๆ ทั้งไมค์หลายๆ ตัวตั้งไว้รอบๆ เวที ใช้ไมค์สองตัววางไว้ซ้ายขวาของเวที ใช้ไมค์ตัวเดียวแต่เป็นไมค์สเตริโอที่อัดได้ซ้ายขวาพร้อมกันไปกระทั่งการฝังไมค์ไว้ในหูของหุ่นจำลองเพื่อจะได้เหมือนว่าได้ฟังอยู่ตรงนั้นจริงๆ ตอนที่เล่นกลับออกมา แต่ยังไงก็ตามทั้งหลายทั้งปวงต้นทางคือไมค์บันทึกนั้นสำคัญมากๆ และไมค์ดีๆ ส่วนใหญ่ก็แพงมากๆ อีกเช่นเดียวกัน นอกจากแพงยังไม่พอแถมพังได้ง่ายมากๆ อีกด้วยแต่การใช้ไมค์ดีๆ อัดเสียงนั้นก็คุ้มค่ากับราคาค่าตัวของมันนั่นแหละเพราะเก็บเสียงได้ครบทุกช่วงความถี่อาจจะขาดไปนิดหน่อยแตกต่างจากที่หูเราได้ยินอยู่บ้าง แต่ถ้าไมค์แย่ๆ ก็อย่าให้พูดถึงเลยครับเสียงที่ออกมาแทบจะเป็นคนละวงกันเล่นกับที่ได้ฟังจริงๆ ยกเว้นว่าเล่นเพลงเดียวกันเท่านั้นเอง..

อ้อมโลกกันมานานแล้วแต่มันจำเป็นต้องเกริ่นไว้หน่อยกับเรื่องที่พิมพ์ไว้ในเบื้องต้นเพราะว่าวันนี้ได้อ่านกระทู้นึงมีการขอความเห็นกันในเรื่องของคุณภาพเสียงซึ่งจะว่าไปก็มีให้ช่วยกันโหวตกันเป็นประจำอยู่แล้วไม่ใช่เรื่องแปลกในกระทู้ของเวปเครื่องเสียง ที่น่าสนใจก็คือว่าตอนนี้มีการพัฒนาทางเทคโนโลยีเกิดขึ้นในการโหวตคือมีการใช้เวปฝากวิดีโอหรือฝากเสียงมาประกอบการโหวตด้วยซึ่งก็ช่วยได้เยอะครับบางทีการที่ได้ดูคนแสดงอะไรต่างๆ ให้เราได้ดูแล้วมาให้โหวตก็เข้าท่าดีมาก คุณภาพเสียงของเวปรับฝากวิดีโอเช่น youtube ก็ถือว่าพัฒนาไปเยอะครับไม่ธรรมดาผมเองก็เคยอัพโหลดเพลงขึ้นไปเหมือนกันคุณภาพเสียงใช้ได้เลยทีเดียว แต่ที่แปลกหน่อยก็คือกระทู้ที่ผมอ่านเจอในวันนี้เค้าอัพโหลดวิดีโอขึ้นไปบนเวปโดยให้โหวตเรื่องคุณภาพเสียงซึ่งจะด้วยจุดประสงค์ใดก็ไม่อาจจะเดาใจ จขกท. ได้แต่คิดว่าพอเข้าใจไอเดียอยู่บ้างเหมือนกัน ที่แปลกใจก็คือว่าให้โหวตเรื่องคุณภาพเสียงที่สมาชิกชอบแต่ว่าใช้ไมค์ติดกล้องเป็นตัวอัดผมว่ามันไม่แฟร์กับแผ่นสองแผ่นที่เอามาให้โหวตไปนิดนึงเพราะว่าไมค์ที่ใช้อัดนั้นมันคุณภาพแค่พอใช้ได้แต่ไม่ได้หมายความว่าใช้ได้ดีในการนำเสนอเสียงตอนเล่นกลับนะครับ ไม่รู้มีใครสังเกตกันหรือไม่แต่ก็มีสมาชิกไปช่วยกันโหวตตั้งหลายท่าน ส่วนตัวผมว่าจะจะให้แฟร์เอาไฟล์ที่ริปมาให้ลองโหลดไปฟังดูแบบสบายๆ ใจแล้วค่อยมาโหวตกันแบบนี้ยังถือว่าโอเคนะ เพราะไม่อย่างนั้นผมเดาว่ามันอาจจะเข้างทางที่ จขกท. แอบหวังไว้ในใจตอนที่ตั้งกระทู้ก็ได้เพราะว่าอุปกรณ์ต่างๆ และคุณภาพของไฟล์ค่อนข้างโน้มเอียงไปในทางที่ต้องการ ยิ่งพอผลโหวตออกมาเข้าทางตัวเองด้วยยิ่งไปกันใหญ่่

ไม่รู้สินะครับอ่านๆ ดูเหมือนมีเป้าอะไรในใจไว้แล้วจากนั้นก็ทำอะไรก็ได้ซักอย่างที่คิดว่าจะทำให้เข้าทางเราให้ได้ ซึ่งผมว่ามันเหมือนกับเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่เกิดในบ้านในเมืองนี้เพราะว่าเอาอารมณ์และความสะใจของตนเองเป็นที่ตั้ง แม้จะทำสนุกๆ แต่ว่ามีคนบางคนเกิดผลกระทบโดยตรงเรื่องแบบนี้ผมว่าไม่น่ารักเลยที่จะมาทำกัน ครูผมบอกว่าคนเราเดี๋ยวนี้ชอบเอาเรื่องเล่นมาทำจริงๆ แล้วเอาเรื่องจริงๆ มาทำเล่นๆ ขอเถอะครับอย่าทำกันแบบนี้เลยมัน "ไม่น่ารักเลย" จริงๆ

การโหวตที่ดีจะต้องไม่มีอคติใส่ลงไปในการโหวต ไม่เพียงเฉพาะผู้เข้ามาโหวตแต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนจัดให้มีการโหวตยิ่งต้อง"ไม่มีอคติในใจ".. ถ้าจะมีก็ขอให้แฟร์กันนิดนึงก็ยังดี กฎกติกาก็กำหนดให้ชัดเจนกันลงไปอย่าตีหัวเข้าบ้านตัวเอง บ้านนี้เมืองนี้จะได้น่าอยู่เหมือนอย่างที่เคยเป็น...

[Impression] Senn HE90 Orpheus vs Stax O2 MkI, MkII.5

สมัยเมื่อยังเด็กผมชอบอ่านเรื่องราวเทพนิยายกรีกจากต่วย'ตูน(พิเศษ)มาก หลายต่อหลายเรื่องก็น่าจดจำหลายต่อหลายเรื่องก็น่าลืมแต่ทุกเรื่องเท่าที่ผมจำได้ล้วนจะจบลงด้วยโศกนาฏกรรมแทบทั้งสิ้นอันเป็นจุดขายของเทพนิยายกรีกเลยก็ว่าได้ยกเว้นเรื่องราวของเพอร์ซีอุส(Perseus)เท่านั้นที่ค่อนข้างจะจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง อีกเรื่องที่ยังพอจำได้ลางๆ ก็คือเรื่องราวของออฟีอุสผู้ที่ใช้ความสามารถทางดนตรีของตนโกงความตายที่เกิดแก่ภรรยาของเค้า

เรื่องคร่าวๆ มีอยู่ว่า ในวันแต่งงานของออฟีอุส(Orpheus)และยูรีไดซ์(Euredice)ระหว่างที่เดินทางมางานเธอได้เจอเทพารักษ์ครึ่งคนครึ่งแพะที่เรียกว่า satyr โผล่มาทำให้นางตกใจวิ่งหนีไปเจอรังของงูพิษแล้วงูนั้นก็ได้กัดเข้าที่ข้อเท้าจนนางถึงแก่ชีวิต พอออฟีอุสมาเจอร่างของนางเข้าก็ทำให้เค้าแทบจะคลั่งเพราะว่าเค้ารักเธอมากๆ ดังนั้นเค้าเลยทำสิ่งที่เค้าทำได้ดีที่สุดก็คือเล่นดนตรี แต่การเล่นดนตรีของออฟีอุสนั้นต่างจากคนอื่นตรงที่ว่าพอเค้าเล่นแล้วสิ่งมีชีวิตเทพหรือมนุษย์รวมไปถึงสรรพสัตว์จะตกอยู่ในภวังค์ของเสียงเพลงที่บรรเลงออกมาดังนั้นเค้าจึงใช้ข้อได้เปรียบตรงนี้เป็นบัตรผ่านเปิดทางลงไปสู่โลกแห่งความตายตามความเชื่อกรีกที่มีเฮดีส(Hedes)เป็นผู้ปกครอง

ด้วยบทเพลงที่บรรเลงกล่่อมจนสุนัขสามหัวที่เฝ้าประตูนรก(น่าจะถูกต้องกว่า)ที่มีหน้าที่ป้องกันผู้ที่ยังไม่ถึงที่ให้ลอบเข้าไปและไม่ให้พวกที่เข้าไปแล้วหนีออกมานั้นเคลิ้ม จนไปถึงวังแห่งเฮดีสและชายาเพอซิโฟเน่(Persephone)เพื่อขอต่อรองให้ปลดปล่อยวิญญาณของที่มีภรรยาสุดรักมาให้เค้า ด้วยอำนาจแห่งเสียงเพลงวิเศษส่งผลให้เฮดีสและภรรยายินดีจะทำตามคำขอของออฟีอุสโดยมีข้อแม้อยู่ว่า "ระหว่างที่กลับออกไปนั้นให้ออฟีอุสเดินนำวิญญาณของยูรีไดซ์ออกไปโดยห้ามหันกลับมามองจนกว่าจะขึ้นไปถึงพื้นโลก" ซึ่งออฟีอุสก็ยินดีทำตามข้อแม้นั้นโดยดุษฎี จากนั้นเค้าก็เริ่มบรรเลงเพลงแล้วก็เดินย้อนกลับออกไปโดยมีวิญญาณของยูรีไดซ์ลอยตามมา พอขึ้นมาถึงพื้นโลกอารามดีใจทำให้ออฟีอุสรีบหันกลับไปมองภรรยาสุดรักซึ่งขณะนั้นยังไม่พ้นเงาความมืดของโลกแห่งความตายของเฮดีสดังนั้นจึงส่งผลให้นางต้องกลับลงไปสู่โลกแห่งความตายอีกครั้งซึ่งคราวนี้เค้าเองก็ไม่สามารถจะกลับลงไปช่วยนางได้อีกตลอดกาล..

นั่นก็คือเรื่องราวคร่าวๆ ของนักดนตรีฝีมือเทพออฟีอุสที่เสียงเพลงที่เค้าบรรเลงสามารถจะกล่อมให้ผู้ที่ได้รับฟังตกอยู่ในภวังค์จนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และตรงนี้เองคงเป็นที่มาของหูฟังอิเล็กโทรสแตติคส์ของ Senheiser ที่มีชื่อรุ่นว่า Orpheus นั่นเอง..





ย้อนหลังกลับไปสมัยที่เข้าร่วมทีมสติแตกกับคุณคิม peeradonn ก็ได้แต่ใฝ่ฝันว่าวันนึงคงจะมีโอกาสได้ครอบครองหูฟังสติแตกที่ว่ากันว่าดีที่สุดในโลกหรือไม่ก็ขอลองฟังเป็นบุญหูซักครั้งนึง แต่ฝันก็คือฝันเพราะว่าโอกาสที่จะมีคนปล่อยออกมาให้ได้ประมูลกันบนอินเตอร์เน็ทก็ไม่ค่อยมี จะให้ไปขอซื้อต่อจากผู้ที่มีครอบครองราคาค่าตัวก็เป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวงก็ได้แต่เก็บความอยากไว้ในใจเงียบๆ พร้อมกับข้อสงสัยและข้อกังขาว่า "มันจะดีจริงอย่างที่เค้าว่ากันเลยหรือ"

กระทั่งวันหนึ่งมีเทพบุตรขี่ม้าขาวของประเทศได้ไปเอาหูฟังเทพตัวนี้มาจากเมืองนอกพร้อมทั้งยังใจดีจะเอาไปให้พี่ๆ น้องๆ นักเล่นหูไปฟังกันในงาน Canjoin ครั้งแรก พอทราบข่าวก็นึกในใจว่าเมื่อมีหูระดับนี้มาให้ได้ฟังกันแล้วก็สมควรที่จะมีแอมป์ตัวที่สามารถขับให้หูเทพตัวนี้ฉายแสงออกมาได้เลยตัดสินใจเอาแอมป์ตัวที่ผมเองคิดว่าน่าจะผ่านเกณฑ์ไปใช้เข้าคู่กัน ซึ่งมาถึงวันนี้ก็สมดังที่ได้ตั้งใจไว้คือแอมป์และหูฟังได้ไปช่วยกันมอบประสบการณ์ดีๆ ให้กับพี่น้องนักเล่นหูกันมาแล้วในงานที่ผ่านมา ต้องขอขอบคุณคุณพี่ kiertijaib ที่เมตตามากๆ และถือได้ว่ามีบุญคุณกับวงการหูฟังของประเทศไทยเป็นอย่างยิ่งที่ได้มอบหูฟังตัวนี้ให้ไปแสดงตัวในงาน Canjoin#1 และต้องขอขอบคุณทุกๆ ท่านที่มีส่วนทำให้งานครั้งที่ผ่านมาสำเร็จลงไปได้ด้วยดีครับ

มาวันนี้ความฝันที่ผมมีมานานหลายปีก็ได้เป็นความจริงเสียทีกับความคิดที่อยากจะฟังหูฟังสุดเทพตัวนี้ซักครั้งหนึ่ง หลังจากใช้เวลากับมันอยู่พักใหญ่เลยอยากจะแบ่งปันประสบการณ์ให้กับเพื่อนๆ ได้อ่านกันเผื่อว่าใครที่ไม่ได้ไปลองฟังในงานอาจจะพอเห็นภาพของหูฟังตัวนี้ที่มีชื่อรหัสรุ่นว่า HE90 Orpheus ตามชื่อของสุดยอดนักดนตรีในตำนานกรีกได้บ้างไม่มากก็น้อย


อุปกรณ์ที่ใช้ร่วม:
Sources: iMac, CDT100 DAC: WEISS DAC202 Clock: Antelope Isochrone OCX
Cans: STAX Omega II MkI, MkII.5 Amp: Woo Audio WES Maxxest, McIntosh MC275 SPKs: Maggie 1.6QR



รูปลักษณ์ภายนอก: ตัวกรอบของไดอะแฟรมและตัวแผ่นไดอะแฟรมของ HE90 ซึ่งเป็นส่วนประกอบสำคัญที่สุดของหูฟังเป็นทรงรีไม่เหมือนกับของ STAX ตระกูลโอเมก้าที่เป็นวงกลม ซึ่งโดยการออกแบบทำให้บุคลิกเสียงของหูฟังทั้งสองตระกูลแตกต่างกันพอสมควรส่วนจะแตกต่างกันอย่างไรขอเอ่ยถึงในช่วงท้าย เท่าที่ทราบแผ่นไดอะแฟรมซึ่งเป็นตัวให้เสียงออกมาขอ HE90 นั้นมีความบางมากเป็นพิเศษไม่เหมือนกับหูฟังสติแตกรุ่นอื่นๆ ซึ่งตรงนี้ก็เป็นข้อได้เปรียบมากๆ อย่างหนึ่งที่ทำให้หูฟังรุ่นนี้กลายเป็นตำนานของวงการหูฟังนี่ยังไม่รวมถึงจำนวนการผลิตที่มีทำออกมาในจำนวดจำกัดหรือเป็น Limited Edition เพียงแค่ไม่กี่ตัวในโลก




ความประทับใจแรก: เมื่อได้บรรจงเอาออกมาจากกล่องเพื่อสวมหัวลองฟังดูอยากจะบอกว่า"สมแล้วครับที่เป็นตำนานของหูฟังอิเล็กโทรสแตติคส์" เสียงของ HE90 ไม่เหมือนกับหูฟังอิเล็กโทรสแตติคส์หรือที่คุณคิมได้ตั้งชื่อเล่นๆ ไว้ว่าหูฟังสติแตกตัวไหนเลยเท่าที่ผมได้ลองฟังมา ไม่ว่าจะเป็น STAX SR Omega, Omega2 MkI, MkII, MkII.5 ถ้าจะให้ถูกต้องก็ต้องบอกว่าเสียงที่ได้ยินไม่เหมือนฟังจากหูฟังแต่เหมือนฟังจากลำโพงแผ่นมากกว่า

ความเบาสบายในการสวมใส่ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ HE90 ได้เปรียบหูสติแตกตัวอื่นอยู่บ้าง แต่ที่ทำให้รู้สึกประทับใจมากๆ เลยก็คือความโปร่งของเวทีเสียงที่กว้างออกไปด้านข้างมากๆ และความสะอาดของเสียงที่ออกมาให้ได้ยินที่สำคัญไม่ได้ใช้แรงในการขับมากนัก(ขับง่ายกว่า O2 เสียอีก) อีกอย่างที่ทึ่งก็คือบุคลิกเสียงของ HE90 นั้นเหมือนกับ HD800 มากๆ ครับ ผมเองโชคดีที่เคยลองฟัง HD800 จับคู่กับ WA22 Maxxed ของ Woo Audio มาก่อนซึ่งความเห็นส่วนตัวชุดนี้เป็นคอมโบที่ชอบมากที่สุดชุดหนึ่งจนมีความคิดอยู่ว่าถ้าคิดจะจัดชุดหูฟังไดนามิคก็คงจะเป็นชุดนี้แหละ พอได้มาฟัง HE90 กับ WES ซึ่งเป็นแอมป์สติแตกจากค่ายเดียวกันคือ Woo Audio ที่แอมป์ของเค้ามีบุคลิกเฉพาะคือเสียงคล้ายกันทุกรุ่นทำให้ความรู้สึกแรกที่ได้ฟัง HD800+WA22 กลับมาอีกครั้ง

ผมชอบ Combo HD800+WA22 Maxxed มากๆ และคิดว่าถ้ามีคนถามว่าจะมีแอมป์ตัวใดใหมาใช้กับ HD800 คำตอบที่ผมมีคงจะเป็นคำตอบนี้คำตอบเดียวเพราะชุดนี้ให้เสียงที่ผ่อนคลายฟังสบายโดยเฉพาะเพลงร้องนี่ได้อารมณ์จริงๆ พอได้มาฟัง HE90+WES Maxxed เท่านั้นความรู้สึกชอบคล้ายๆ กันกับที่เคยเกิดกับคอมโบ HD800 ได้กลับมาอีกทีในดีกรีที่เข้มข้นกว่าเพราะว่าคอมโบชุดหลังนี้ได้ให้อะไรมากกว่าชุดแรกมากๆ ส่วนหนึ่งคงเป็นผลมาจากตัว DAC ที่ใช้ร่วมด้วย เพราะตอนที่ฟัง HD800+WA22 นั้นผมได้ใช้ BADA(berkley Audio Alpha Dac) เป็นต้นทางพอมาครั้งนี้เปลี่ยนมาเป็น WEISS DAC202+ Antelope OCX Clock ซึ่งทำให้มีความลงตัวมากกว่า ดังนั้นถ้าใครมีคอมโบชุดนี้(HD800+WA22)อยู่ก็ขอให้รู้เลยครับว่าเสียงที่ออกมานั้นแนวเดียวกันกับ HE90+WES หรือไม่ถ้าใครมีแอมป์หลอดที่ให้เสียงอิ่มหนาเนียนและมีพลังสำรองเยอะๆ(คิดว่า minute 300B น่าจะเป็นคำตอบที่ดีมากๆ สำหรับ HD800 เช่นกันตามบุคลิกเสียงของแอมป์หลอดที่ใช้หลอดที่มีขนาดใหญ่ขับ) ถ้าเอามาใช้กับ HD800 ก็สามารถจะเติมเต็มในตรงนี้ได้เป็นอย่างดี




เสียงสูง: ตรงนี้เป็นอีกอย่างที่รู้สึกอึ้งเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่งกริ๊งแรกจาก HE90 ครับ เพราะว่าผมเองไม่เคยได้ยินหูฟังตัวไหนที่ให้เสียงแหลมได้ละเอียดและละเมียดเท่ากับหูฟังตัวนี้เลย เรโซแนนซ์ความสั่นค้างของกระดิ่งที่กังวานต่อเนื่องและพริ้วไหวนี่สุดยอดมาก ผมเองคิดว่าแผ่นฟิลม์ที่นำมาทำไดอะแฟรมซึ่งบางมากๆ ทำให้ HE90 ให้เสียงแหลมได้ละเอียดกว่าหูฟังตัวอื่นๆ

ผมเองได้ทดสอบโดยใช้เพลงหลากหลายแนวทั้งเพลงตลาดที่บางเพลงอัดมาไม่ค่อยดีนักและก็เพลงที่ใช้ทดสอบเครื่องเสียงหลายๆ ชุดเพื่อจะดูว่า HE90 นี้ขี้ฟ้องหรือไม่ เท่าที่ผมได้ลองฟังอุปกรณ์มาหลายๆ ชิ้นถ้าอุปกรณ์ชิ้นไหนมีอาการขี้ฟ้องเสียงแรกที่จะสังเกตได้ง่ายที่สุดก็คือเสียงในย่านสูงๆ นั่นเองซึ่งก็เป็นไปตามคาด HE90 มีอาการขี้ฟ้องอยู่บ้างเหมือนกัน ที่บอกว่ามีอยู่บ้างก็เพราะว่าด้วยความละเอียดของเสียงในย่านสูงที่มีทำให้ความแข็งของเสียงแหลมจากเพลงที่อัดมาไม่ดีถูกเกลาลงไปด้วยส่วนหนึ่งแต่ยังไงก็ทำให้ฟังออกว่ามันแข็งไม่ได้พริ้วแบบซีดีหรือจากไฟล์เพลงที่ริปมาดีๆ




ความเป็นดนตรี มิติ บรรยากาศ เวทีเสียงและอื่นๆ : HE90 ให้ความเป็นดนตรี(ความเข้าใจส่วนตัวของผมก็คือเมื่อฟังแล้วสามารถจะซึมซับรับรู้อารมณ์ของท่วงทำนองของบทเพลงได้)ได้สูงมาก เมื่อเปิดฟังแล้วสามารถฟังไปได้เรื่อยๆ โดยไม่มีความรู้สึกอยากจะ skip หรือเปลี่ยนเพลงเลยแม้แต่น้อยแต่ว่าเหมาะสำหรับฟังแบบจริงจังมากกว่าฟังแบบผ่อนคลาย เสียงของ HE90 ค่อนข้างสมจริงมีความถูกต้องสูง(ไม่อยากจะใช้คำว่า flat เพราะว่าโดยทั่วไปเมื่อพูดถึง flat มักจะนึกถึงเสียงติดแห้งและออกแข็งหน่อยๆ กัน)ผมว่า HE90 เหมาะมากๆ ครับที่จะใช้ในสตูดิโอรับรองได้ว่าได้ยินเสียงไม่มีตกหล่นแม้แต่เศษเม็ดเพลง ตรงนี้หายากครับหูฟังที่ให้ความเที่ยงตรงค่อนข้างสูงและในขณะเดียวกันก็ทำให้อยากฟังต่อไปเรื่อยๆ เพราะเท่าที่เจอมานี่มักจะให้ได้ไม่ทางใดก็ทางนึงไปเลย

บรรยากาศของ HE90 ให้ออกมาได้ชัดมากครับฟังเพลงแสดงสดให้เสียงที่ออกมาสดจริงๆ ทั้งความก้องสะท้อนของฮอลล์หรือว่าจากผนังห้องอัด ที่เด่นกว่าหูตัวอื่นก็คือความสะอาดของเสียงและความสงัดของฉากหลังซึ่งเป็นตัวเสริมให้รับรู้บรรยากาศของเพลงได้เป็นอย่างดี ส่วนเวทีเสียงและมิตินั้นออกไปทางแนวระนาบได้ด้านกว้างมากกว่าทางด้านลึก ฟังแล้วมีความรู้สึกว่าเวทีคล้ายๆ กับเป็นลูกหนำเลี๊ยบแต่ตำแหน่งของเครื่องดนตรีชิ้นต่างๆ นั้นแม่นยำดีจริงๆ ส่วนหนึ่งคงเป็นผลมาจากการใช้ Clock จากภายนอกมาต่อใช้ร่วมกับ DAC


มาถึงตรงนี้ขอแวะมาคุยเรื่อง Clock นิดนึงนะครับเพราะส่วนตัวเองไม่มีศรัทธากับอุปกรณ์ชนิดนี้เลยเพราะไม่คิดว่ามันจะมีผลอะไรมากมายเกี่ยวกับเสียง แต่พอได้เอา clock ในระดับกลางๆ มาลองใช้กับชุดที่ใช้ฟังเพลงประจำแล้วพบว่ามีผลพอสมควรเลยทีเดียว ไม่ใช่เฉพาะตัว clock เท่านั้นแม้แต่สายและชนิดของหัวที่ทำมาใช้ต่อกับสาย sync ระหว่าง clock กับ DAC ก็มีผล ผมเองก็เกือบตกม้าตายกับเรื่องนี้ด้วยเหมือนกันคือช่วงแรกที่ได้ clock มาใช้ร่วมกับระบบผมทดลองเอาสายเงินที่ใช้เป็นสาย DIGITAL อยู่ที่บ้านมาเปลี่ยนหัวเป็น BNC โดยหาซื้อมาจากร้านที่ขายอุปกรณ์เกี่ยวกับการสื่อสารมาลอง ผลปรากฎว่าเสียงที่ได้ยินนั้นไม่คุ้มกับเงินที่ได้จ่ายค่า clock เลยแม้แต่น้อยจึงตัดในซื้อสายที่ค่อนข้างใช้ได้คือสาย DIGITAL ของ Oyaide กับหัว BNC ยี่ห้อเดียวกันมาเข้าคู่ผลปรากฎว่า clock ตัวเดิมพึ่งมาแผลงฤทธิ์เอาตอนนี้นี่เอง(ขอไม่พูดถึงเรื่องทางเทคนิคเกี่ยวกับสัญญาณนาฬิกานะครับเหตุเพราะว่าไม่ค่อยรู้เรื่องเหมือนกัน ฮ่า..)

แม้ว่าโดยทฤษฎีว่ากันว่าถ้ามี world clcok ใช้อยู่ใน DAC อยู่แล้วก็ไม่มีความจำเป็นต้องหา clock มาเพิ่มกับระบบแต่พอได้ลองกับตัวเองพบว่ามันมีผลเหมือนกันและไม่ใช่อุปทานด้วยเพราะว่าให้คนอื่นๆ มาลองฟังเทียบกันระหว่างใช้ clock กับไม่ใช่ clock ก็มีความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน ที่เปลี่ยนแปลงไปเท่าที่ผมเองสังเกตได้ก็คือเมื่อตอนที่ใช้ clock จากภายนอกตำแหน่งของเครื่องดนตรีต่างๆ จะนิ่งขึ้น มิติหน้าหลังชัดเจน มีความนวลของขอบเสียงเพิ่มขึ้น ซึ่งตรงนี้ต้องบอกว่า clock ภายนอกไม่ใช่ส่วนสำคัญที่จำเป็นต้องหามาใช้แต่ถ้าเรามีความพึงพอใจกับอุปกรณ์ของเราอยู่แล้วและมีคิดว่าอยากจะเติมอะไรเพิ่มเติมให้กับมัน clock จากภายนอกเป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่ดีสำหรับการนี้

มิติหน้าหลังของ HE90 ฟังออกได้ไม่ยากโดยไม่ต้องเพ่งเลยแม้แต่น้อย แม้จะให้รับรู้ความลึกและระดับระยะระหว่างเครื่องดนตรีชิ้นหน้าและหลังไม่เท่ากับลำโพงแผ่นที่ผมมี( Maggie 1.6QR) แต่ถือว่าทำได้ดีมากๆ เมื่อเทียบกับหูฟังด้วยกัน ตัว HD800 และหูฟังตระกูลโอทูทุกซีรี่ย์ที่ทำได้ใกล้เคียงแต่ยังไงก็ตาม HE90 เหนือกว่าอย่างค่อนข้างเห็นได้ชัด

เวทีของ HE90 ค่อนข้างจะล้ำมาด้านหน้าไม่ถอยไปด้านหลังเหมือนตระกูลโอทูแต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าถูกรุกเข้ามาจนอึดอัดนักเพราะความโปร่งของเสียงที่เข้ามาชดเชย ด้วยความลำ้หน้าของเวทีแบบนี้ถ้าใครที่เป็นแฟนเพลงแจ๊สหรือว่าคลาสสิคัลน่าจะชอบประกอบกับไดนามิคที่ดีทำให้ HE90 ฟังเพลงแจ๊สได้อารมณ์จริงๆ ฟังเพลงคลาสสิคหรือว่าสกอร์ประกอบภาพยนตร์ก็เยี่ยม แต่ถ้าเอามาฟังเพลงอคูสติคที่มีเครื่องดนตรีน้อยๆ ชิ้นในแนวที่ฟังสบายๆ เอาเพลินๆ แบบบอสซ่าหรือเพลงป๊อบตลาดๆ ทั่วไปไม่ค่อยดีนัก




เสียงกลาง : เสียงกลางของ HE90 ไม่หวานเลยแม้แต่น้อยครับแต่ว่ามีความน่าฟังอยู่ในที หลายๆ ท่านอาจจะงงว่า "เอ๊ะ ยังไง หากว่ากลางไม่หวานแล้วมันจะน่าฟังตรงไหน" ที่ว่าน่าฟังก็เพราะว่าแม้เสียกลางจะไม่หวานแต่ก็มีความสมจริงอยู่ ตรงนี้ต้องการเพลงที่อัดได้ค่อนข้างดีมาเป็นตัวเสริมเพราะว่าด้วยความนวลตรงขอบเสียงกลางที่ HE90 นำเสนอนั้นจะแสดงฤทธิ์ออกมาได้เมื่อเพลงที่ใช้ฟังอัดมาค่อนข้างสมบูรณ์และพิถึพิถัน เสียงนักร้องออดอ้อนหรือว่าแผดขึ้นมาตอนโหนเสียงเป็นยังไงนี่สมจริงดีมากครับเนื้อเสียงหนาๆ ของนักร้องผิวสีก็พอดิบพอดีไม่ล้นเกิน โดยเฉพาะเสียงเครื่องเป่านี่สุดยอดครับตรงนี้ O2 สู้ไม่ได้เลย อีกอย่างก็ความฝืดของเครื่องสายจากคันสีนี่มันบาดเข้าไปในอกเลยตอนฟังเสียงเชลโลนี่ทำเอาเศร้าได้เลยทีเดียว




เสียงต่ำ : HE90 ให้ไดนามิคและรายละเอียดของเสียงต่ำได้ดีมากครับ ตำแหน่งและจุดกำเนิดของเครื่องดนตรีที่ให้เสียงต่ำแม่นยำ จังหวะของเพลงที่ดำเนินก็เป๊ะมากๆ ไม่มีหนืดเพลงที่ควรจะเร็วก็เร็วจะช้าก็ช้า แม้ว่าปริมาณของเสียงต่ำกลางๆ ขึ้นมาสูงจะไม่มากนักทำให้ขาด impact หรือแรงปะทะไปบ้าง(ตรงนี้เป็นจุดเด่นน้อยของแผ่นไดอะแฟรมบางๆ แต่ผมเองคิดว่าน่าจะชดเชยได้ด้วยพื้นที่หน้าตัดที่เพิ่มขึ้น) ความต่อเนื่องของเสียงต่ำขึ้นไปหากลางถือว่าทำได้ดีเพราะแม้ว่า impact จะน้อยแต่ก็ไม่มีความรู้สึกเลยว่าขาดแรงปะทะ





เทียบกับหูสติแตกตระกูล O2 อีกสองรุ่น : ถ้าใครที่ยังไม่ได้ลองฟังหูฟังทั้งสองตระกูลนี้ในงานที่ผ่านมาอยากจะสรุปให้ได้อ่านกันสั้นว่า เสียงของทั้งคู่ไปกันคนละทางเลยจริงๆ ไม่สามารถที่จะนำมาเทียบกันได้แต่ว่าไหนๆ ก็มีอยู่ในมือก็คงต้องลองเอามาเทียบกันดูไม่อย่างนั้นข้อมูลเกี่ยวเนื่องก็จะไม่ครบทำให้ประกอบการตัดสินใจได้ยาก จริงๆ ก็ไม่ยากหรอกเหตุก็เพราะว่า HE90 คงจะหาซื้อกันได้ยากหรือจะพูดว่าหาซื้อไม่ได้ก็คงจะไม่ผิด(เฉพาะคนที่มีงบเกินพอ)

บุคลิกของ HE90 ออกโทนสว่าง สด และให้เสียงที่เร็ว ส่วนหูฟังในตระกูล O2 ค่อนข้างจะติดหนืด ออกโทนอุ่น และติดมืดอยู่พอสมควรซึ่งก็ต่างกันไปตามรุ่นที่ออกมาจำหน่าย

SR Omega เสียงออกอุ่นน้อยที่สุดแล้วเมื่อเทียบกับ Omega รุ่นอื่นๆ รุ่นนี้ใกล้เคียงกับ HE90 มากครับแต่ว่ายังไงก็สว่างและโปร่งไม่เท่า(จากความรู้สึก) และให้ความถูกต้องของเสียงได้ค่อนข้างสูง

Omega 2 MkI สำหรับรุ่นนี้คล้ายๆ กับ SR Omega แต่ออกอุ่นมากกว่า อีกอย่างที่เป็นจุดที่เด่นน้อยหน่อยของ O2 MkI นี้ก็คือเวทีแคบนิดนึงแต่มีดีในทางด้านลึก layer หน้าหลังทำได้ค่อนข้างดี เสียงค่อนข้างจะออกมาในโทนหูฟังมอนิเตอร์คือไม่เด่นในด้านใดด้านหนึ่ง ฟังได้อารมณ์สบายๆ เจือด้วยความถูกต้องของเสียงที่มีให้ค่อนข้างมาก

Omega 2 MkII คล้ายๆ กับ O2 MkI เพียงแต่ว่าเพิ่มความถี่ต่ำกลางและสูงมาให้ดังนั้นเมื่อฟัง O2 MkII จะรู้สึกว่าฟังได้สนุกกว่า เสียงกลางมีความน่าฟังมากกว่า แต่ว่าเสียงต่ำกลางค่อนข้างจะกระพือทำให้เสียงติดแกว่งๆ จนมีการคิดค้นสูตรโมดิฟายให้เสียงดีขึ้นในวงการนักเล่นหูชาวตะวันตกโดยการอุดช่องว่างระหว่างสายนำสัญญาณกับแผ่นไอดะแฟรมแบะปรับระดับสปริงรองใต้ฟองน้ำให้สูงขึ้น ซึ่งก็ทำให้เสียงที่ได้หลังการ mod ออกมาน่าฟังใช้ได้เลยทีเดียว

Omega 2 MkII.5 ที่เรียกว่า MkII.5 ก็เพราะว่ามีการปรับปรุงจากรุ่นก่อนหน้ามาเล็กน้อย(ไม่ทราบว่าปรับปรุงอะไรมาบ้างรบกวนท่านผู้รู้มาเพิ่มเติมด้วยจะขอบคุณมากๆ ครับ) เท่าที่ลองเสียงยังน่าฟังอยู่คล้ายๆ กับรุ่นก่อนหน้าแต่ที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลยก็คือความแกว่งของเสียงต่ำและชิ้นดนตรีมีน้อยลงได้อารมณ์ค่อนมาทางรุ่น MkI อยู่นิดๆ ถ้าจะฟังเอาสบายๆ รุ่นนี้ดีมากๆ ครับส่วนตัวผมเองถ้าไม่ติดว่ามี MkI อยู่แล้วนี่คงจะไม่พลาดที่จะสอยรุ่นนี้มาเก็บไว้ฟังเพลงแน่นอน




สรุป : ด้วยระยะเวลาประมาณหนึ่งวันที่ได้มีโอกาสได้ฟังหูฟังในฝันของผมแบบค่อนข้างเต็มที่ก็ขอบอกว่า "สมแล้วครับที่เป็นสุดยอดหูฟังในตำนาน" เพราะไม่ว่าจะพิจารณาในด้านใดก็แทบจะหาข้อติได้ไม่เจอยกเว้นราคาที่สุดขีดมากๆ อีกอย่างก็คือเวทีที่ค่อนข้างล้ำมาข้างหน้าอยู่บ้างทำให้เวลาที่ฟังในระยะเวลานานๆ ไม่ค่อยดีนัก ตรงนี้อาจจะพอดีเมื่อใช้กับแอมป์ที่มีการปรับแก้ตรงส่วนนี้มาแต่ด้วยแอมป์คู่บุญ HEV90 ที่ใช้หลอดเล็กหลายๆ หลอดมาขับผมว่าไม่น่าจะช่วยให้เวทีถอยหลังไปได้ แม้ว่าแอมป์ WES และชุดหลอดที่ติดตั้ง(Tele EL34+Mullard 6SL7)ที่ใช้ในการฟังครั้งนี้จะให้เสียงที่ค่อนข้างจะผ่อนคลายอยู่พอสมควรแต่ก็ยังรู้สึกล้าเมื่อฟังผ่านชั่วโมงที่สองไปไม่เหมือนกับหูฟังตระกูล O2 ก็หวังว่า SR 009 ที่กำลังจะออกมาจะให้เสียงที่ใกล้เคียงกับ HE90 ได้

สำหรับใครที่แสวงหาความสมบูรณ์แบบแน่นอน HE90 ให้ท่านไม่ได้แน่แต่สำหรับตัวผมถือว่าหูฟังรุ่นนี้ทำได้ดีมากใกล้เคียงมากๆ ดังนั้นราคาค่าตัวของมันย่อมต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ แต่ก็ไม่น่าจะขึ้นไปสูงถึงขนาดนี้(คหสต.)

Opheus เป็นหูฟังที่ให้เสียงใกล้เคียงกับการฟังจากลำโพงแผ่นมากที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ฟังมา ตรงนี้ผมเองไม่ได้อนุมานแต่ว่าได้ลองฟังเทียบกันจริงๆ ผ่านต้นทางและสายสัญญาณชุดเดียวกันต่างกันตรงแอมป์และลำโพงปลายทางเท่านั้น ซึ่งถ้าใครคิดจะออกแบบหูฟังที่ให้เสียงได้แบบนี้หรือใกล้เคียงกับมันผมว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยซึ่งก็คงต้องรอดูกันต่อไปว่าจะมีหูฟังตัวไหนเข้ามาเป็นตำนานแทน HE90 ในอนาคตแต่ว่าอย่างไรก็ตาม"เมื่อได้เป็นตำนานแล้วก็ยังคงจะเป็นตำนานต่อไป" แม้จะมีตำนานใหม่เกิดขึ้นแต่ของใหม่ยังไงคุณค่าก็สู้ของเก่าที่ทำไว้ดีแล้วคงจะยากยกเว้นจะเอาของเดิมมาปัดฝุ่นใหม่โดยจับหลักการให้ได้แล้วใช้เทคโนโลยีปรับปรุงเพิ่มเติมคุณภาพเข้าไป

ทำให้ผมนึกถึงระบบการศึกษาของบ้านเรายุคก่อนที่มองคุณค่าของความเป็นครูและให้ความสำคัญกับตรงนั้นค่อนข้างมากจนเป็นอันรู้กันว่าสุดของของคนเก่งต้องไปเป็นครู แต่พอมาช่วงหลังๆ มีการลดความสำคัญตรงนี้ลงคล้ายๆ ว่าต้นทุนของผู้ที่จะมาเป็นครูถูกลดคุณค่ากลายมาเป็นวิชาชีพชั้นสองแทนจนสุดท้ายกลับกลายมาเป็นปัญหาให้กับระบบการศึกษาของไทยไปในที่สุด เพราะ"หาใครมาเป็นบุคคลต้นแบบให้กับคนในบ้านเมืองไม่ได้" ตรงนี้คล้ายๆ กับการออกแบบหูฟังเหมือนกันที่ช่วงหลังมาลดต้นทุนการผลิตลงโดยมองข้ามคุณภาพของอุปกรณ์ที่ใช้ในการผลิตลงไปทำให้ของที่น่าจะใช้เป็นมาตรฐานได้กลับเสียคุณค่ากลายเป็นของบ้านๆ ไปเสียนี่


ขอบคุณที่อดทนอ่านมาถึงบรรทัดนี้นะครับ ขอบคุณพี่เกียรติชัยที่เมตตาเอาหูให้ผมได้มาลองฟัง ขอขอบคุณคุณคิมที่นำผมเข้ามาสู้เส้นทางสติแตก(แต่เจือด้วยความสุข)เส้นนี้พร้อมทั้งช่วยประสานงานในเรื่องต่างๆ ให้ ขอบคุณคุณเจ็ทที่เอาหู MkII.5 มาให้ลอง ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับการฟังเพลงครับ

My Sennheiser HE90 Orpheus impression

First of all I'd like to say that I've been dreaming to listen to the legendary "Orpheus" since I'm begin to fall for headphones few years back, seem to me everyone I knew always mentioned these cans as the best electrostatics cans ever made, so once I have my chance from the HE90's owner khun kiertijai (appreciated for your kindness) I took my opportunities to try HE90 along with my faithfully O2 MkI and the lastest version of STAX O2 MkII from Thailand STAX's distributor, so here comes my brief impression on these three statics headphone in comparison.

System set up:
Cans: Sennheiser HE90, STAX O2 MkI, MkII.5
Sources: iMac(iTunes with Amarra 2.1.1), Sttello CDT100
DAC: WEISS DAC202
Clock: Antelope Isochrone OCX
Amp: Fully upgraded Woo Audio WES with telefunken EL34 and Mullard 6sl7, McIntosh MC275
SPK: Maggie 1.6QR


Lets begin with limited one, Sennheiser HE90 has transparency, neutral, precisely PRaT and never heard any cans has beautifully highs as HE90 before, no wonder why everybody praised about it.

To me HE90 bring the musics came to live, felt like listen to nice Electrostatics or Ribbon Speakers instead of headphone. The headstage is wider than any statics or dynamics I had listened including the good headstage cans like sennheiser HD800, HE90 also shares the same sonically character with HD800 as well(listening session with Woo Audio WA22 fully upgraded), as far as I can say it's definitely not the cans for relaxing moment alone with yourself after work, it's neutrality and accurate frequency response drew my attentions during listening session so I guessed among other purposes, to use the cans in studio would be the main designated reason.


For now STAX O2 MkI is the only statics I own, an O2 serves me well daily for hours with it's recess round shape headstage, warmer sounding and nice depth presenting, I wouldn't mind it's narrow headstage because an electrostatics transparency doesn't give me any pressure around my head as some dynamic closed-cans does. MkI has slightly fuller mids and upper-lows than HE90 but couldn't compete on the upper-ends and layering.

I used to own STAX O2 MkII before sold it out right after I've got my MkI and that doesn't means I didn't like it, I loved it, O2 MkII is a good electrostatics cans, promisingly musical with punchy bass unlike others statics, the only flaw I had with it is the bloating mid-lows which could be fix by Spritzer's mod, but stills I preferred MkI sounding. When the STAX's distributor here in Thailand Jet Live Audio asked me "would u like give the new O2 MkII( some called it O2.5) a try?" I accepted, after few hours I quite satisfied with it I'd say an O2.5 came close to MkI on neutrality but still fun to listen, the mid-lows weak point has been fixed by STAX's new diaphragm.

My conclusions: According to the Greek mythology even though "Orpheus" has failed to bring his beloved Eurydice back from the death but the Sennheiser "Orpheus" could bring my music collection back to live. Orpheus is not the cans to die for but as a head-fier you have to listen to it before you die, the HE 90 deserved it's legendary.

Comparing to an O2s with my woo WES, Orpheus is easier to drive, O2s has mellowing mids, punchy slammer lows but HE90's thinner diaphragm excel O2s on the upper, wider stage and transparencies, of course an O2s are transparent but it's like covered your camera's lens with soft filter they will lost some resolutions but give you warmer feeling instead.

SR Omega is the most neutral STAX I had listen long time ago, O2 MkI is the most neutral Omega2 and for now O2.5 is the one that I like, hope an upcoming SR009 would give me more.

So which one to choose? you'd asked, I'd say it's depends on your taste there is no right or wrong about it, to me if "Money is not a problem" HE90 Orpheus will be my choice, SR009 could be better but yeh.. what do I know.

Have fun listening guys, thank you for reading this far.

(500) Days of Summer

เมื่อคืนตอนดึกมีโอกาสได้นั่งดูเรื่องนี้จนจบ(ในที่สุด)

ส่วนที่ชอบที่สุดในหนังเรื่องนี้ของผมคงเป็นการเดินเรื่องที่เปรียบเทียบช่วงเวลาที่หวานชื่นกับขมขื่นไปพร้อมๆกันได้อย่างลงตัวผสานกับเพลงประกอบเพราะๆ ทั้งเรื่องทำให้ดูได้เพลินๆ มีแทรกอารมณ์ขันเข้ามาเป็นระยะๆ เรื่องนี้ไม่เชิงว่าเป็น romantic comedy แต่ก็ทำให้มีรอยยิ้มแต้มอยู่ที่มุมปากได้เกือบทั้งเรื่อง การกำกับศิลป์ของเรื่องก็เจ๋ง มุมกล้อง, องค์ประกอบการตัดต่อมีหลากหลายแบบมากเหมือนพี่ผู้กำกับกำลังทดลองอะไรบางอย่างอยู่แต่ก็ทำออกมาได้เข้าท่ามิเสียแรงที่เคยทำสารคดีของนักร้องวงดนตรีดังๆ มาก่อน

นักแสดงก็เลือกมาเล่นได้สมบทบาทดีครับขอเริ่มจากน้อง zooey ก่อนก็แล้วกัน จะว่าไปน้องเค้าก็เล่นหนังมาเยอะพอสมควรหลายๆ เรื่องก็เป็นหนังในดวงใจของผมแต่ส่วนมากเธอมักจะถูกฉากหลังดูดทำให้จมหายไปในจอเลยไม่โดดเด่นออกมาเท่าที่ควรแต่ไม่ใช่กับ (500)days of Summer เรื่องนี้่ zooey น่ารักมากๆ ครับโดยเฉพาะรอยยิ้มของน้องเค้า(zooey เป็นหนึ่งในนักแสดงที่ยิ้มยาก หลายๆ เรื่องที่เธอเล่นนี่แทบจะไม่มีบทยิ้มเลยก็ว่าได้) เครื่องแต่งกายภายในเรื่องก็เข้ากับบุคลิกและรูปร่างของเธอเป็นอย่างดี โดยเฉพาะฉากหลังๆ ในวันที่เกือบๆ 500 ของเรื่องเธอเล่นออกมาทางดวงตาได้ยอดเยี่ยม(ตาของเธอมักจะเศร้าอยู่ตลอดไม่ว่าจะเล่นหนังเรื่องใดก็ตาม)

Joseph Gordon-Levitt พระเอกของเรื่องนี่ก็คงจะไม่อาจจะบรรยายอะไรได้มากนักเพราะเท่าที่ได้ติดตามผลงานของเค้ามาผมว่าเค้าเหมาะกับฉายา"ดาราร้อยบทแต่หน้าตามีอารมณ์เดียว"เหมือนกับคีอานูรีฟแถมหน้าคล้ายๆ กันด้วย ตอนที่แสดงใน inception นี่ดูเผินๆ เหมือนเอาคีอานูมาเล่น ส่วนหนึ่งผมว่าอาจจะติดมาจากสมัยที่เค้าเล่นซีรี่ย์ดัง 3rd Rock from the Sun เมื่อยังเด็กอยู่ซึ่งบทของเรื่องไม่เปิดโอกาสให้แสดงออกทางสีหน้ามากนัก แต่มาเรื่องนี้บทได้เปิดโอกาสให้เค้าแสดงอารมณ์ทางสีหน้าเพิ่มขึ้นมาอีกนิดนึงซึ่งพอเพมาะพอดีกับบทของคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองใครลากไปไหนก็ไหลไปทางนั้น

ตัวประกอบทุกท่านก็รับส่งบทได้ลื่นดีแม้บางคนจะออกมาไม่กี่ฉากแต่บทก็กระจายให้เด่นได้ถ้วนหน้าไม่มีตกหล่น ที่โดดเด่นพอเข้าตากรรมการมั่งก็ Chloe Moretz ที่รับบทเป็น้องพระเอกที่ช่วงหลังมานี้คงอยู่ในช่วงขาขึ้นมีหนังทำเงินที่เธอแสดงอยู่หลายเรื่องเหมือนกัน อีกไม่กี่วันหนังภาคต่อ Kick-Ass 2 ของเธอก็คงจะเข้าโรง ส่วนเพื่อนพระเอกอีกสองคนก็เล่นได้ลื่นดีถ้าไม่มีสองตัวละครนี้หลายๆ ฉากคงจะฝืดเลยทีเดียว

ใครยังไม่ได้ดูลองหามาดูครับ อาจจะเดินเรื่องไม่เหมือนกับหนังวัยรุ่นหนุ่มสาว Boy meets Girl ทั่วไปแต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ให้มุมมองเปรียบเทียบระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงได้ลึกกว่าหนังแนวนี้โดยทั่วไปอยู่บ้างเหมือนกัน ขอปิดท้ายด้วยคำพูดของผู้บรรยายที่นึกจะโผล่ขึ้นมาก็โผล่ออกมาเป็นระยะๆ แต่ก็ถือว่าเป็นเสน่ห์และสีสันของภาพยนตร์เรื่องนี้อย่างนึงเลยก็ว่าได้ว่า

"Most days of the year are unremarkable. They begin, and they end, with no lasting memories made in between. Most days have no impact on the course of a life..."

"วันที่ผ่านไปของปีส่วนใหญ่ไม่มีอะไรพิเศษ มันเริ่มขึ้นแล้วก็จบ ไม่มีเรื่องอะไรทิ้งไว้ให้จดจำ วันส่วนใหญ่ไม่มีผลกระทบอะไรกับทิศทางชีวิตของเรา.."

แต่วันพิเศษๆ ที่มีผลกระทบกับชีวิตของเราก็มีอยู่เช่นเดียวกัน วันที่จะมีเรื่องราวสำคัญๆ ให้เราได้จดจำไปทั้งชีวิต วันที่จะกำหนดทิศทางชีวิตของเรา ดังนั้นเลือกให้ดีว่าจะให้วันนั้นๆ มีผลกระทบกับตัวเราไปในทางไหนทางบวกหรือว่าในทางตรงกันข้าม "ตัวเราเองนี่แหละที่เป็นคนกำหนด ไม่ใช่โชคชะตาหรือฟ้าลิขิต" ผมเชื่ออย่างนี้นะ





ในเรื่องผมชอบเพลงนี้ครับ

The Fighter ชีวิตต้องสู้

The Fighter: ชีวิตต้องสู้

กระแสจากออสการ์ในช่วงนี้ยังไม่จางหาย(สำหรับผม)เพราะว่าอยากจะตามดูภาพยนตร์ที่ได้รับรางวัลนี้มาแต่ว่าผมเองยังไม่ได้ดู ซึ่งรางวัลแห่งเกียรติยศนี้ในปีหลังๆ มักจะถูกคนวิจารณ์กันว่าให้รางวัลขัดกับสายตาเหลือเกินหรือไม่ก็หนังที่ได้รางวัลดูยากไม่รู้ว่าจะสื่ออะไร

ผลงานทางศิลปะบางทีถ้าจะให้เข้าใจมันได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เหมือนกับที่ผู้สร้างได้บรรจงทำขึ้นมาก็คงจะเป็นไปไม่ได้ ว่าก็ว่าเถอะนะแม้แต่นักวิจารณ์เองก็ไม่ใช่เซียนที่จะหยั่งรู้ฟ้าดินหรือรู้ใจสรรพสัตว์ทุกๆ ชีวิตในโลกนี้ได้ทั้งหมด อย่างมากด้วยประสบการณ์เมื่อดูโทนสีมุมมององค์ประกอบก็บอกได้เพียงแต่ส่วนหนึ่งผมว่าไม่น่าจะเกิน 70 เปอร์เซ็นต์ของภาพในใจผู้ที่ทำผลงานชิ้นนั้นๆ ออกมาไม่ว่าจะเป็นเพลง ภาพวาด ภาพถ่ายหรือว่าภาพยนตร์ แต่ที่แน่ๆ ที่รู้อยู่ก็คือศิลปินหรือว่าอาร์ติสนี่ร้อยทั้งร้อยล้วนแต่เจ้าอารมณ์ทั้งสิ้นเพราะกว่าจะสร้างผลงานออกมาได้แต่ละชิ้นก็วาดวิมานในอากาศกันก่อนแล้วก็เค้นมันออกมาให้เป็นชิ้นงานโดยมีหลักการผสมอยู่ในเบื้องต้นแล้วก็มีอารมณ์เป็นตัวดำเนินงานจนสำเร็จเสร็จออกมาเป็นงานศิลป์ให้เราได้มานั่งดูและชื่นชมกันในที่สุดดังนั้นเรื่องเครียดไม่ต้องพูดถึง ดังนั้นประเด็นสำคัญอยู่ที่ว่าศิลปินท่านนั้นๆ จะมีวิธีระบายความเครียดเหล่านั้นออกไปได้อย่างไรแค่นั้นเองซึ่งแต่ละท่านก็จะมีเทคนิคที่แตกต่างกันไปตามแต่ละบุคคล(ตรงนี้น่าสนใจมากๆ เลยทีเดียวไม่รู้มีใครเคยทำวิจัยไว้บ้างหรือเปล่า)

เพราะถ้าคิดจะเป็นศิลปินที่ประสบความสำเร็จคำว่า"ตัวกูของกู"ต้องชัดในที่นี้ไม่ได้หมายถึงให้มีทิฏฐิถือเนื้อถือตัวแต่ว่าต้อง"รู้จักตัวเอง"ว่าเราเป็นใครพื้นฐานที่มีเกิดมาได้อย่างไรถนัดในด้านไหนแล้วคิดจะพัฒนาตัวเองต่อไปได้ยังไงอย่างนี้ถึงจะแน่ "ให้รู้ตัวไม่ใช่ให้ถือตัว"คำวิจารณ์ที่ได้รับก็เป็นส่วนประกอบที่ทำให้เราสามารถจะต่อยอดพัฒนาตัวเองไปได้ซึ่งสมควรอย่างยิ่งที่จะต้องรับฟัง ซึ่งถ้าถือตัวเองว่าเราแน่เมื่อไหร่ก็จบชีวิตได้ตรงนั้นเลยเพราะมันจะเดินไปต่อข้างหน้าไม่ได้



ส่วนตัวผมชอบ The King's Speech ที่ได้เขียนเล่าความประทับใจไปเมื่อเดือนก่อนพอมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วก็ได้ดู Black Swan ที่ Natalie Portmanเล่นเป็นตัวเอกแล้วก็ได้รางวัลดารานำหญิงไปครองในที่สุดเมื่อดูจบแล้วก็เห็นความทุ่มเทของเธอในหลายๆ ด้านเพราะส่วนตัวผมชอบเธอมาตั้งแต่เล่นหนังใหญ่เรื่องแรกคือ Leon the Professional คู่กับฌอง เรโนเมื่อตอนอายุสิบสอง(ถ้าจำไม่ผิด)แล้วก็แสดงต่อเนื่องมาสิบแปดปีจนกระทั่งได้รับรางวัลอันทรงเกียรตินี้ซึ่งตัวเธอเองเป็นนักแสดงที่เลือกภาพยนตร์เล่นหลากหลายแนวมากที่สุดคนหนึ่งของฮอลลีวูดทั้งหนังทำเงินและหนังเอากล่อง เพราะฉะนั้นด้วยประสบการณ์ที่มีมาเกือบยี่สิบปีรางวัลดารานำหญิงสำหรับปีนี้ก็ให้เธอไปเถอะเพราะเธอเล่นได้ขอใช้คำว่า"ถึง"กับบทนังแสดงบัลเล่ต์ที่แสวงหาคำว่า"สมบูรณ์แบบ"ได้ดีจริงๆ แล้วทำไมตัวละครที่เธอแสดงนั้นมีความไม่สมบูรณ์แบบอยู่นั้นแต่ละคนที่ไปดูผมว่าน่าจะมีความคิดเห็นแตกต่างกันไปแน่นอนซึ่ง คหสต. ผมว่าก็ถูกด้วยกันทั้งนั้นแหละเห็นหลายๆ คนมาเถียงกันเอาเป็นเอาตายในเรื่องแบบนี้ไม่เห็นมันจะได้อะไรขึ้นมาผมว่าเปิดใจรับฟังความเห็นของทุกฝ่ายเอาข้อมูลมาแบ่งกันให้คนอื่นได้รับรู้มุมมองของเราในอีกแง่มุมนึงซึ่งบางทีอีกฝ่ายอาจจะไม่เคยคิดนั้นดีกว่าตั้งเยอะ

วันที่มอบรางวัลออสการ์ผมก็นั่งดูตั้งแต่ต้นจนจบแม้จะไม่ค่อยโอเคกับการยัดเยียดโฆษณาแฝงของทาง Star Movie ที่เกินไปหน่อยจนตัดเอาสัมภาษณ์นักแสดงที่มาร่วมงานไปเยอะพอสมควรในส่วนของการเดินพรมแดงเข้ามาในโกดักเธียร์เตอร์ซึ่งถือว่า red carpet นี้เป็นไฮไลท์อย่างหนึ่งของการประกาศผลรางวัลออสการ์แต่ก็ไม่ว่ากันเพราะทำสถานีโทรทัศน์นั้นมีค่าใช้จ่ายสูงมาก(แต่ก็แอบงงๆ อยู่นิดหน่อยว่าเราก็จ่ายค่าบริการในการรับชมนะ)

พอมาถึงขั้นตอนพิธีในการประกาศผลรางวัลก็ว่าไปกันตามลำดับที่จัดเรียงไว้อย่างพอเหมาะพอเจาะ ที่น่าสังเกตก็คือปีนี้มีการเอายกเอาครอบครัวของนักแสดงท่านต่างๆ ส่วนหนึ่งมาเป็นจุดเด่นของงาน รวมไปถึงครอบครัวของพิธีกรคู่ขวัญในงานที่มาปล่อยมุกได้น่ารักน่าชังใช้ได้เลยทีเดียว ซึ่งก็น่าชื่นชมทางผู้จัดนะครับเพราะว่าการที่บุคคลจะประสบความสำเร็จขึ้นมาได้นั้นต้องมีครอบครัวสนับสนุนอยู่เบื้องหลังเสมือนเป็นเบาะนุ่งมารองรับเวลาตกต่ำเป็นเหมือนกำแพงคอนกรีตคอนผลักดันไปข้างหน้าเวลาท้อถอย ดังนั้นการที่จะยกเรื่องของครอบครัวทั้งพ่อแม่พี่น้องปู่ย่าลุงน้าขึ้นมาเป็นสิ่งที่สมควรทำเป็นอย่างยิ่ง มาถึงตรงนี้ผมนึกถึงคำขอบคุณของนาตาลี พอร์ตแมนตอนขึ้นมารับรางวัลที่ว่า

"I want to thank my parents, who are right there, first and foremost for giving me my life and for giving me the opportunity to work from such an early age and showing me everyday how to be a good human being by example."

โดยเฉพาะท่อนสุดท้ายนี่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับคนทุกคนเลยก็ว่าได้ ถ้าใครมี"พ่อแม่ที่ทำตัวที่ดีเป็นตัวอย่างในการดำเนินชีวิตผมว่าเด็กคนนั้นมีชัยไปเกินกว่าครึ่งชีวิต"แล้ว


มาถึงตรงนี้ก็ขอเข้าเรื่องเลยก็แล้วกันครับเพราะมัวแต่พล่ามยาวมาอาจจะทำให้หลายๆ ท่านที่กรุณาเข้ามาอ่านรำคาญได้ สาเหตที่ต้องร่ายยาวมาถึงตรงนี้ก็เพราะว่าประเด็นของ The Fighter ที่ผมเองเมื่อดูจบแล้วสิ่งแรกที่นึกถึงก็คือคำขอบคุณของนักแสดงท่านต่างๆ ที่ขึ้นมารับรางวัลบนเวทีออสการ์ในวันนั้นที่ทุกท่านจะต้องกล่าวถึง"ครอบครัว" ภาพยนตร์เรื่องนี้ให้แง่คิดมุมมองในตรงนี้ได้ชัดเจนจริงๆ ที่ว่าคนเราจะรุ่งหรือว่าจะร่วงก็มีครอบครัวนั่นแหละเป็นตัวช่วยกระตุ้น บทของเรื่องเล่าให้เราฟังถึงเรื่องราวของนักสู้ชีวิตในเมือง Lowell ซึ่งเป็นเมืองอุตสาหกรรมเมืองหนึ่งแห่งมลรัฐ Massachusetts ทางฝั่งตะวันออกของประเทศสหรัฐอเมริกาซึ่งมลรัฐนี้คนส่วนมากจะรู้จักแต่เมือง Boston ซึ่งเป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัยดังๆ หลายแห่งเช่น Harvard, M.I.T หรือ Massachusetts Institute of Technology





หนังเปิดเรื่องที่ช่องโทรทัศน์ HBO มาทำสารคดีเกี่ยวกับชีวิตของอดีตนักชกดาวรุ่งพุ่งลงจนดับคนหนึ่งที่ชื่อว่า Dickie Eklund ซึ่งเคยเป็นหน้าตาของเมืองเล็กๆ แห่งนี้จนถึงขนาดที่ว่าให้ฉายาพี่ท่านว่า"ความภาคภูมิใจแห่งเมืองโลวล์" The Pride of Lowell ที่ให้ฉายาแบบนั้นเพราะนักมวยโนเนมคนนี้ได้น็อคนักมวยในตำนานท่านหนึ่งที่ชื่ือว่า Sugar Ray Leonard ลงได้แล้วทำให้ตัวเค้าเองก็หลงติดอยู่กับอดีตในตอนโน้นโดยไม่ได้มองดูเลยว่าสภาพของตนเองในตอนนี้เป็นอย่างไร ด้วยบทของ Dick Eklund นี่เองที่ส่งผลให้ Christian Bale อดีตนักแสดงเด็กดาวรุ่งคนหนึ่งของวงการสมัยที่เค้าแสดงในภาพยนตร์เรื่องเยี่ยมเรื่องหนึ่งของโลก Empire of the Sun ที่กำกับโดยพ่อมดแห่งวงการมายา Steven Spielberg แล้วก็แทบจะหายเข้ากลีบเมฆไปจนกลับขึ้นมายืนบนแท่นอีกครั้งในวงการนี้ในบทของมหาเศรษฐี Bruce Wayne ในภาพยนตร์เรื่อง Batman Begins ซึ่งใน The Fighter นี้ Bale เล่นได้ไม่เหลือมาดผู้ดีจนคนดูเชื่อว่าคนนี้นี่เป็นกุ๊ยสมบูรณ์แบบจริงๆ ตอนที่พิมพ์ความประทับใจใน the King's Speech นั้นผมเองยังไม่ได้ดูเรื่องนี้พอดูจบก็บอกตัวเองว่า "สมควรแล้วที่ Bale ได้รับรางวัลนักแสดงสมทบชาย"แห่งปี



เมื่อพูดถึงรางวัลนักแสดงสมทบชายก็ไม่สมควรที่มองข้ามรางวัลนักแสดงสมทบหญิงซึ่ง The Fighter ก็มีเข้าชิงรางวัลกันสองท่านซึ่งก็คือ Amy Adams และMelissa Leo ซึ่งตัวละครที่ทั้งสองท่านแสดงในเรื่องนี้เล่นกันได้ดิบและธรรมชาติดีมากทั้งคู่แต่ว่าด้วยบทที่ต้องเล่นกับอารมณ์ที่หลากหลายมากกว่าของ Leo ทำให้เธอได้รับรางวัลดาราสมทบหญิงไปในที่สุด และตอนนี้เธอเองก็ได้เป็นตำนานของออสการ์ไปแล้วเนื่องจากตอนที่ขึ้นไปรับรางวัลเธอได้ทิ้ง "F Bomb" ลูกเบ้อเริ่มไว้บนเวทีทำเอาคนดูอึ้งไปตามๆ กัน



ส่วนดารานำชายที่ได้รับการเสนอชื่อให้เข้าไปชิงรางวัลออสการ์จากเรื่องนี้คือ "Marky Mark" Wahlberg มือแร็บในดวงใจคนหนึ่งของผมซึ่งเป็นน้องชายของDonnie Wahlberg อดียบอยแบนด์วงแรกของโลก N.K.O.T.B ที่ตอนหลังหายไปจากหน้าสื่อไป แม้จะออกมาปรากฎตัวในภาพยนตร์และซีรีย์ดังๆ หลายเรื่องเช่น The Six Sense, Ransom, Saw, Band of Brothers แต่ก็ไม่สามารถทำให้เค้าเข้ามายืนในแนวหน้าได้แบบน้องชาย จะว่าไปชีวิตของ Marky Mark นั้นคล้ายๆ กับชีวิตของบท Mickey Ward ที่เค้าได้รับในเรื่อง The Fighter อยู่เหมือนกัน แม้ว่าบทนี้จะเปิดโอกาสให้เค้าได้แสดงอารมณ์ได้หลากหลายมากกว่าทุกเรื่องที่เคยเล่นมาและตัวเค้าเองก็เล่นได้เป็นธรรมชาติแบบสุดๆ แต่ว่าบทนี้เด่นสู้บทของ Colin Firth จาก The King's Speech ไม่ได้แค่นั้นเอง ถ้าปีนี้ Colin ไม่ได้รับการเสนอชื่อตัวของ Marky Mark คงจะมีโอกาสที่จะได้ครอบครองรางวัลออสการ์ในสาขาดารานำชาย





บทของเรื่องนี้เขียนได้ไหลลื่นและมีความลึกดีมากๆ และด้วยมุมกล้องที่สุดเทพ(เทพจริงๆ ขอบอก ผมชอบมากกว่ามุมกล้องของ The King's Speech เสียอีก) เป็นมุมกล้องธรรมดาๆ ที่เน้นความดิบและสมจริงเป็นหลักเหมาะมากๆ สำหรับการนำเสนอเรื่องจริงๆ ของคนจริงๆ ออกมาให้เราได้ดู โดยเฉพาะมุมกล้องที่ผมขอเรียกว่า"มุมตอดและมุมทิ้ง"ซึ่งผู้กำกับภาพเหมือนจะรู้เลยว่าคนดูกำลังมองดูตรงจุดไหนของภาพพี่เค้าก็เลยตอดให้ดูนิดนึงในจังหวะที่ทิ้งกล้องตอนเปลี่ยนมุมซึ่งการที่จะทำได้อย่างนี้นี่ผู้กำกับภาพต้องเข้าใจคนธรรมดาที่เรียกว่ามนุษย์จริงๆ ถึงเล่นมุมกล้องแบบนั้นได้

ผมอยากจะให้ทุกคนที่ยังไม่ได้ดูลองไปหามาดูครับเนื้อหาอาจจะหนักไปซักนิดแต่ว่ารับรองว่าดูจบจะไม่มีอะไรค้างในใจ ส่วนตัวผมว่าได้อารมณ์หนัง feels good แบบของค่าย GTH บ้านเราอยู่เหมือนกันซึ่งจะว่าไม่่น่าจะเป็นไปได้เพราะพี่ท่านเล่นใส่ความดิบมาตลอดเรื่องแต่ David O. Russell ผู้กำกับและทีมงานสามารถทำได้ โดยเฉพาะฉากสุดท้ายที่ Bale และ Mark นั่งคู่กันนี่ทำให้พระเอกกลายเป็นพระรองกันเลยทีเดียว พอตอนรายชื่อทีมงานขึ้นมาจะมีคลิปเล็กๆ ให้เราได้ดูกันซึ่งคลิปนี้แหละที่ผมว่ามีส่วนอย่างมากทำให้ Bale ได้รับรางวัลดาราสมทบชายทั้งๆ ที่เค้าเองไม่ได้อยู่ในคลิปเลย ส่วนในคลิปนั้นจะมีเรื่องราวอะไรให้ได้เราดูกันก็อยากแนะนำให้หามาดูนะครับถ้ายังไม่ได้ดูสำหรับภาพยนตร์เรื่องนี้ The Fighter ภาพยนตร์สำหรับคนสู้ชีวิตผ่านบทที่เค้นชีวิตและนักแสดงที่ทุ่มชีวิตแสดง



สำหรับเรื่องนี้สรุปสั้นๆ ง่ายๆ ว่า "ดิบสมจริงแต่ Feels Good"


ขอให้มีความสุขกับการดูหนังและฟังเพลงครับผม

127 hours

วันนี้บนดอยเกิดไฟดับทำให้ผมว่างๆ ไม่ได้ทำอะไรมากนักโชคดีที่ที่พักมีเครื่องปั่นไฟในตอนเย็นเลยมีโอกาสได้พักหายใจหายคอนั่งดู 127 Hrs หนังอีกเรื่องที่เข้าชิงรางวัลออสการ์ในสาขาภาพยนตร์ยอดเยี่ยม, ดารานำชาย แล้วก็อื่นๆ ซึ่งบอกตามตรงว่าเก็บไว้ในกรุมานานแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีโอกาสได้ดูอีกทีอีกอย่างชื่อหนังไม่ได้ดึงดูดอะไรเลยทั้่งๆ ที่ผู้กำกับ Danny Boyle เป็นหนึ่งในผู้กำกับคนโปรดของผมอีกท่านหนึ่งเลยทีเดียว(ต้องสารภาพว่าหลังๆ ไม่ค่อยมีเวลาได้ไล่ล่าตามหาข้อมูลหนังเหมือนที่เคยทำเป็นประจำด้วยเหตุผลหลายๆ อย่าง)

plot ของเรื่องก็ถือว่าน่าสนใจในระดับนึงที่นักกีฬาหรือจะเรียกว่านักผจญภัยไต่เขาท่านหนึ่งได้ตกลงไปติดอยู่ในซอกผาที่แคบซึ่งในจังหวะที่ตกลงมานั้นมีก้อนหินชอล์คก้อนนึงตกมาทับมือของเค้าพอดิบพอดีซึ่งบทที่เอ่ยถึงหินก้อนนี้ในเรื่องนี่ผมชอบจริงๆ มีแอบกัดเล็กๆ แกมตัดพ้อผ่านบทพูดของพระเอกที่ว่า "This rock... this rock has been waiting for me my entire life. It's entire life, ever since it was a bit of meteorite a million, billion years ago. In space. It's been waiting, to come here. Right, right here. I've been moving towards it my entire life"

หนังเปิดโอกาสให้ทีมงานได้เล่นภาพเล่นเสียงและการตัดต่อซึ่งความเห็นส่วนตัวผมว่ามันเกินงามไปนิดทำให้เสน่ห์และความกดดันรวมไปถึงพลังของเรื่องด้อยลงไปหน่อยจึงทำให้พลาดรางวัลไปอย่างน่าเสียดาย(แอบลำเอียงหน่อยๆ เพราะพี่ Danny) แต่สีสันที่สดใสมีการถ่ายย้อนตัดแสงแรงๆ ตอนที่เน้นภาพแห่งห้วงความคิดโดยใส่โทนสีร้อนๆ เข้าไปตามสไตล์ของพี่ Boyle ก็ยังมีให้เห็นเป็นเสน่ห์และลายเซ็นต์ของพี่ท่านอยู่เช่นเคยแต่เรื่องนี้ใส่มากเกินงามไปอีกนิดอยู่ดีนั่นแหละไม่เหมือนตอนที่ใช้เทคนิคนี้กับ Slumdog ซึ่งวางจังหวะได้เหมาะเจาะพอดีไม่มากไม่น้อย

เมื่อดูจบก็พยายามคิดว่าโดยบทโอกาสที่จะทำให้หนังเดินไปได้สุดๆ ในทางใดทางนึงทำได้ยากมากซึ่งพี่ Boyle นำเสนอออกมาได้ขนาดนี้ก็ถือว่าเจ๋งแล้ว อีกอย่างที่ต้องชมก็คือพระเอกของเรา James Franco เล่นได้ดีจริงๆ ที่ได้เข้าไปชิงดารานำชายในรอบสุดท้ายได้ก็สมควรแม้จะพลาดก็ไม่เป็นไรเพราะอายุยังน้อยยังมีโอกาสได้เล่นหนังดีๆ อีกเยอะการแสดงทางสีหน้าและแววตาเค้าทำได้ดีจริงๆ เพราะภาษาร่างกายที่แสดงออกโดยบทนั้นแทบไม่เปิดโอกาสให้ทำอะไร(ก็มือติดหินอยู่ถ้าพี่ Boyle แกจะให้เต้น B-Boy ก็คงจะทำได้ลำบาก) ส่วนที่ชอบจริงๆ ของเรื่องก็คือบทที่กล่าวถึงช่วงเวลาสุดท้ายตอนคนใกล้ๆ จะตายที่มักจะนึกย้อนกลับไปในอดีตว่าเคยทำอะไรมาบ้างแล้วเรื่องใดที่ยังค้างคาอยู่ในใจก็จะฝังแน่นอยู่ซึ่งฝรั่งก็มีความเชื่อว่าถ้าตายไปในขณะที่ยังมีห่วง(Unfinished Business) จริงๆ แถวบ้านเราก็มีแนวคิดคล้ายๆ กันอยู่เหมือนกันเพียงแต่ไม่ได้แรงเท่ากับทางฝั่งตะวันตกเพราะความเชื่อทางโน้นถ้ายังมีเรื่องค้างคาก็ติดอยู่ล่องลอยในโลกนี้นานเลยจนกว่าจะถึง judgement day

ผมเองเคยได้ยินเรื่องราวตอนรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะตาย(near death experience)จากคนรู้จักมาเหมือนกันเค้าก็เล่าว่าในขณะที่รู้สึกว่าตนเองจะต้องตายแน่ๆ แล้วนั้น(พี่เค้าเกิดอาการที่เรียกว่า heart attack หรือหัวใจวายตามภาษาบ้านเรา)ภาพมันย้อนมาให้เห็นจริงๆ ว่าเคยทำอะไรมาบ้างโดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพสุดท้ายที่ติดอยู่ในใจเค้าก็เป็นเรื่องที่ได้ทำผิดพลาดเอาไว้หากตายไปก็คงจะตกนรกตามความเชื่อทางพุทธศาสนา ในตอนนั้นพี่เค้าก็เลยสวดมนต์ขอให้พระรูปที่ตัวเองนับถือมาช่วยขออย่าให้ตายในตอนนี้เลยซึ่งสุดท้ายก็รอดมาได้ ตอนนี้พี่เค้าก็เลยเดินสายทำบุญอยู่ตลอดเพราะคิดว่าโอกาสที่จะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นก็คงจะมีอยู่อีกดังนั้นเพื่อความไม่ประมาทเลยไม่รอให้หลวงพ่อหลวงปู่หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใดๆ มาช่วยพี่เค้าเลยหาทางช่วยตัวเองโดยการทำบุญเพื่อจะได้ให้บุญช่วยโดยเฉพาะการปล่อยสัตว์ปล่อยปลาให้ชีวิตและช่วยให้การรักษาพยาบาลกับคนป่วยอนาถาตามสถานพยาบาลต่างๆ รวมไปถึงพระภิกษุที่อาพาธในโรงพยาบาลสงฆ์ ซึ่งเรื่องของพี่คนนี้เป็นเรื่องที่ผมนึกถึงเป็นเรื่องแรกเลยตอนที่ดูหนังเรื่องนี้จบ หลายๆ คนที่ได้ดูเรื่องนี้ก็คงจะมีเรื่องราวให้ได้นึกถึงเช่นเดียวกันก็คงจะขึ้นอยู่กับว่าเคยผ่านประสบการณ์หรือได้ยินได้ฟังเรื่องอะไรมาบ้างแต่สุดท้ายก็คงจะไม่หนีเรื่องของความตายเพราะบทในหนังชวนให้นึกถึงแต่เรื่องนี้จริงๆ...

จากแกรมมี่ถึงออสก้าร์

สำหรับผมการเขียนคือการเรียบเรียงความคิดทำให้ใจที่วิ่งวนสับสนมาตลอดวันค่อยๆ กลับมาเข้าร่องเข้ารอยตามที่มันควรจะเป็นก่อนที่จะเข้านอนเพราะไม่อย่างนั้นอาจจะนอนไม่หลับทำให้พักผ่อนไม่พอซึ่งจะกระทบต่อการทำงานโดยรวมแล้วก็จะทำให้ระบบของร่างกายและจิตใจเสียได้ในระยะยาวเพราะผมมีความเชื่อว่าก่อนจะนอนถ้าได้หันกลับมามองดูตัวเองว่าวันนี้ได้ทำผิดพลาดอะไรมาบ้างหรือว่ามีข้อคิดอะไรที่แว๊บขึ้นมาระหว่างวันก็น่าจะพิมพ์เก็บไว้ก่อนที่มันจะจางหายไปเหมือนกับความฝันที่ถ้าไม่รีบบันทึกตอนที่พึ่งตื่นขึ้นมาก็จะลืมกันได้ง่ายๆ ดังนั้นการจดบันทึกก่อนนอนหรือบันทึกประจำวันมีประโยชน์มากๆ สำหรับตัวผมเอง

อาทิตย์สองอาทิตย์ที่ผ่านมาหรืออาจจะกล่าวได้ว่าในปีที่ผ่านไปก็มีการเปลี่ยนแปลงอะไรในโลกใบน้อยนี้หลายๆ อย่างที่มีทั้งน่าสนใจน่าตกใจน่าชื่นใจและน่าอนาถใจซึ่งเรื่องที่ไม่จรรโลงอารมณ์ก็น่าจะปล่อยมันทิ้งผ่านไปสมควรที่จะจดจำแต่เรื่องที่น่าชื่นใจเท่านั้นพอไม่อย่างนั้นก็มีแต่เครียดปล่าวๆ ลำพังแค่งานก็เหนื่อยจะแย่แล้วทำไมต้องมาทำร้ายจิตใจตัวเองด้วยเรื่องของคนอื่นหรือไม่เป็นเรื่องก็ตามที เมื่อเดือนที่แล้วผมได้ดูถ่ายทอดการประกาศผลรางวัลแกรมมี่ซึ่งเป็นรางวัลใหญ่ระดับโลกของคนทำเพลงรวมไปถึงสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาก็ได้ดูการประกาศผลรางวัลออสการ์จากโกดักเธียเตอร์ก็พอได้เห็นการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างเกิดขึ้นซึ่งจริงๆ แล้วการเปลี่ยนแปลงนี้เริ่มมาตั้งแต่สองสามปีที่ผ่านมาเท่าที่ผมเองได้สังเกตดู

การเปลี่ยนแปลงที่ว่านี้คืออะไรหลายๆ ท่านอาจจะนึกถามในใจซึ่งก็ขอบอกตรงนี้ก็แล้วกันว่าสิ่งนั้นก็คือการย้อนรอยของกงล้อที่ในที่สุดก็จะหมุนวนกลับมาที่เดิมเหมือนกับแฟชั่นเสื้อผ้าแม้แต่วงการเพลงและหนังก็เช่นเดียวกันเมื่อไหร่ที่พัฒนาไปถึงจุดที่หาทางไปต่อได้ยากหรือไม่ได้ก็มักจะย้อนเอาของเก่ากลับมาปัดฝุ่นใช้ใหม่ เริ่มจากวงการเพลงที่ย้อนกลับไปหายุคโมทาวน์และก็ดิสโก้ผสมๆ กันอยู่แบบจางๆ เหมือนกับว่าใจคนที่รับฟังเพลงแร็บแล้วก็บีทแบบกระชากใจรวมไปถึงเสียงร้องที่โฮกกันอย่างสุดๆ กลับไปหาจุดที่มีความสละสลวยของภาษาและท่วงทำนองและบีทที่ฟังง่ายๆ ในสไตล์ของเลาจน์และเฮาส์มิวสิค ศิลปินหลายๆ ท่านเช่น kety perry, lady gaga, cee lo green กับอีกหลายๆ ท่านและวงรวมไปถึงน้องหอก britney spears ที่ซิงเกิ้ลล่าสุดก็ย้อนกลับไปยุคใกล้ๆ กับ katy กับ lady gaga ที่ฟังเมื่อไหร่ก็เห็นภาพ madonna โผล่มาทุกที(ยกเว้น katy ที่กลิ่นอายของเพลงค่อนข้างจะออกมาในยุคหลังจาก madonna นิดนึง) กลุ่มผู้ฟังอายุ 20up เริ่มหันมาหาความไพเราะมากกว่าความสะใจมากขึ้นส่วนหนึ่งอาจจะเป็นสภาวการณ์ของโลกเป็นไปในทางที่รุนแรงรุมเร้าทำให้เกิดความเครียดซึ่งถ้ายิ่งฟังเพลงแรงๆ ก็อาจจะทำให้สติแตกกันไปเลยก็เป็นได้ ส่วนตัวผมรู้สึกดีที่เพลงดีๆ เริ่มมีมาให้ฟังกันมากขึ้น เพลงเพราะๆ ที่มีท่วงทำนองไพเราะเสนาะหูเริ่มกลับมาเกิดกันได้อีกคุณภาพของคนที่รักการฟังเพลงในบ้านเมืองของเราก็มีเพิ่มมาขึ้นยิ่งเด็กๆ สมัยนี้เล่นดนตรีกันเก่งๆ ก็มีโอกาสที่จะแสดงฝีมือออกมาให้โลกรับรู้ผ่านสื่อและช่องทางต่างๆ มากมายทำให้เราได้มีเพลงดีๆ ฟังกันจากกลุ่มศิลปินออนไลน์ผ่าน youtube และ facebook

ในส่วนของหนังก็เริ่มมีหลังที่ดูง่ายๆ มาให้ดูกันมากขึ้นส่วนหนังที่ดูยากๆ ก็ยังมีให้เสพกันอยู่ไม่ขาดก็แล้วแต่ว่าจะเลือกเสพหนังแบบไหนซึ่งความหลากหลายที่มีก็ถือว่าเป็นโอกาสทองอย่างหนึ่งให้เราได้เลือกชมกันตามรสนิยมของแต่ละท่านได้ตรงตามความต้องการ ยิ่งมาดูการประกาศผลรางวัลออสการ์ทำให้รู้ว่าแนวคิดของคนเริ่มหันมาหาความจริงกันมากขึ้นเรื่องอะไรไกลตัวเกินหรือว่ามีโอกาสเป็นไปได้น้อยเหมือนๆ หายไปจากสื่อและชีวประวัติของบุคคลสำคัญเริ่มเป็นที่สนใจของคนในวงกว้าง โดยสังเกตจากร้านหนังสือก็ได้เท่าที่เจอมาหลายๆ ทวีปสิ่งหนึ่งซึ่งเหมือนกันก็คือ bestseller ของทุกที่(เท่าที่มีบุญได้ไปมา)เป็นชีวประวัติของบุคคลสำคัญแทบทั้งสิ้น(จริงๆ ก็เป็นอย่างนี้มานานแล้วเพียงแต่ว่าเปอร์เซ็นต์มากขึ้นผิดหูผิดตาเท่าที่มองผ่านๆ เกือบจะทั้งแผงมีแต่ชีวประวัติทำให้คิดเอาเองว่า โอ.. มีคนประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานกันในสาขาต่างๆ เยอะขนาดนี้เลยหรือนี่)

ประวัติของบุคคลหลากหลายทั้งพื้นหลังและประสบการณ์รวมไปถึงสาขาวิชาชีพที่แตกต่างทำให้ทางเลือกของคนรุ่นใหม่เปิดกว้างแต่ไม่รู้สินะครับเท่าที่ได้พูดคุยกับคนส่วนใหญ่ก็มักจะปิดทางเลือกของตนเองเสียนี่ทั้งๆ ที่มีทางออกอยู่เยอะเลย คงต้องมาช่วยกันคิดว่าจะทำอย่างไรให้คน(เริ่มที่ตัวผมเองก่อน)เปิดทางเลือกให้กับตัวเองให้มากโดยการหาทางออกให้ไอเดียในใจมันพุ่งออกมาบ้างหลังๆ มาเริ่ม"ใช้ความคุ้นมากกว่าความคิด"ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่ดีเลยเพราะจะทำให้ความคิดใหม่ๆ ในเชิงสร้างสรรมันหลบหายเข้าไปในซอกมืดของใจ เมื่อไหร่ที่ใครก็ตามปิดความคิดสร้างสรรค์นานๆ เข้าถ้าจะให้คิดไปทำดีต่อยอดคนอื่นก็ยากเลยเอาแต่จับผิดไม่มีคิดดีต่อกันความไว้ใจซึ่งกันและกันก็ไม่เกิด การเอาใจเขามาใส่ใจเราก็จะหายใจจากสังคมเรื่อยๆ

อนิจจาทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้กันด้วย..

เริ่มจากแกรมมี่มาออสการ์แล้วมาจบที่นี่ได้ไงหว่า เฮ้อ.. นอนดีกว่าคืนนี้ -.-

สัญชาตินั้นสำคัญไฉนหนอ..

ช่วงนี้เจอแต่คนเอาเรื่องสัญชาติมาพูดซึ่งจะว่าไปถ้าใครที่ไม่ได้มีโอกาสต้องเดินทางไปทำธุรกิจหรือว่าไปทำงานที่ต่างประเทศก็คงไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่แต่ในวงสังคมระดับสูงแล้วละก็เรื่องนี้เท่าที่ทราบมาก็เป็นเรื่องที่ทำกันจนเป็นปกติยิ่งครอบครัวใดที่พ่อแม่ได้เรียนจบมาจากต่างประเทศแล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องที่นิยมทำกันมากก็คือให้ลูกไปเกิดที่ต่างประเทศเพื่อให้ได้สัญชาติของประเทศนั้นๆ ส่วนมากก็มักจะเป็นประเทศที่มีความเจริญในระดับที่เป็นที่ยอมรับกันเช่นอเมริกา อังกฤษ ออสเตรเลีย และอื่นๆ ซึ่งผมก็เห็นเค้าทำกันอย่างนี้เป็นปกติเพราะว่าเด็กคนนั้นจะได้เปรียบเด็กคนอื่นๆ เป็นจำนวนมากด้วยเหตุผลต่างๆ นาๆ ขึ้นอยู่กับ"พื้นฐานความรู้ความคิดและวิสัยทัศน์ของพ่อแม่เด็ก"เป็นหลัก..

ถามว่าเสียหายอะไรหรือไม่มองเผินๆ โดยทั่วไปก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรเพราะมีช่องว่างทางสังคมและกฎหมายมีอยู่ในระดับหนึ่งที่ทำให้มีคนสองสัญชาติในบ้านนี้เมืองนี้อยู่เยอะแยะโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่อาศัยอยู่ในเขตติดต่อกับชายแดนประเทศเพื่อนบ้านซึ่งกลุ่มคนพวกนี้เป็นกลุ่มคนที่ทำให้เกิดปัญหาหลายๆ เรื่องตามแนวตะเข็บชายแดนจนช่วงปีหลังๆ มานี้ทางรัฐบาลบังคับให้บุคคลเหล่านั้นต้อง"เลือก"ที่จะเอาสัญชาติใดสัญชาติหนึ่งเพียงเท่านั้นด้วยเหตุผลทางด้านความมั่นคงของประเทศ

ตัวผมเองก็มีเพื่อนมีพี่มีคนรู้จักที่ถือสองสัญชาติอยู่หลายท่านเหมือนกันและแต่ละท่านก็น่ารักซึ่งเท่าที่ผมรู้บุคคลเหล่านี้เวลาเดินทางออกนอกประเทศก็จะ"เลือก"สัญชาติในการเดินทางในแต่ละครั้งที่แตกต่างกันตามแต่ผลประโยชน์ที่เค้าจำเป็นต้องไปติดต่อ ยกตัวอย่างว่าไปติดต่อธุระในประเทศแถบอเมริกาใต้ก็จะเลือกถือ passport ไทยเพราะยุ่งยากและเป็นที่เพ่งเล็งน้อยกว่าถือ passport อเมริกันเป็นต้น ดังนั้นหลักฐานในการเดินทางออกจากประเทศทั้งต้นทางและปลายทางมักจะตรงกันและแน่นอนจะมีหลักฐานในการเดินทางทั้งสองสัญชาติิอยู่ในมือขึ้นอยู่กับว่าจะ"เลือก"เอาหลักฐานการเดินทางของชาติไหนมาใช้แค่นั้นเอง

แต่ก็มีพี่บางคนก็เลือกที่จะถือสัญชาติเพียงหนึ่งเดียวเพราะลดความยุ่งยาก ซึ่งผมเคารพความคิดตรงนี้ของท่านมากๆ เนื่องจากว่าถ้าคุณตกลงใจเลือกแล้วว่าจะเป็นคนสัญชาติไหนไปแล้วก็ควรที่จะปฏิบัติตัวตามกฎกติกานานาชาติที่ตกลงกันไว้แต่ยังไงจิตวิญญาณไทยก็ยังคงอยู่และเชื้อชาติไทยนั้นก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้ซึ่งผมถือว่าคนแบบนี้เป็นผู้ที่ยึดถือหลักการ เรียกได้ว่าเป็น"ผู้หลัก"เพราะมีหลักการและเป็น"ผู้ใหญ่"เพราะมีความคิดวิจารณญาณตรงตามอายุที่ผ่านมาของท่านเพราะไม่อย่างนั้นการเอาเปรียบทางสัญชาติทำให้เรากลายเป็นคน"เห็นแก่ได้และประโยชน์ส่วนตนมากกว่าความถูกต้อง" แต่คนที่ผมรู้จักก็เป็นเพียงแต่คนเดินดินหากินไปวันๆ ตามปกติของบุคคลทั่วไปเท่านั้นไม่ได้มีสิทธิพิเศษอะไรมากมายการตัดสินใจจะเลือกเป็นบุคคลสัญชาติไหนก็เป็นเรื่องส่วนตัวอยู่ในระดับครอบครัวซึ่งก็มีสิทธิในการดำรงชีวิตอยู่ในระดับนึงซึ่งไม่ขอก้าวก่ายแม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง ตรงกันข้ามกับบุคคลสาธารณะยิ่งเป็นบุคคลที่มีอำนาจการตัดสินใจที่กระทบต่อบุคคลในวงกว้างโดยเฉพาะเป็นกลุ่มบุคคลที่มีอำนาจในการบริหารประเทศเป็นคนที่สามารถตัดสินใจแทนบุคคลในประเทศนั้นๆ ได้ตรงนี้ที่ผมห่วง..

อาโนลด์ The คนเหล็ก เป็นผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนียซึ่งเค้ามีสิทธิที่จะเป็นเพราะเป็นคนเชื้อชาติออสเตรีย(ไม่ใช่ออสเตรเลีย) สัญชาติอเมริกัน แต่ถ้าอดีตพี่บึ้กต้องการจะเป็นประธานาธิบดีของประเทศอเมริกาแล้วตรงนี้เป็นไปไม่ได้เพราะรัฐธรรมนูญซึ่งเป็นกฎหมายสูงสุดไม่เอื้อ เนื่องจากว่าบุคคลที่จะเป็นประธานาธิบดีสหรัฐได้นอกจากถือสัญชาติอเมริกันแล้วยังต้องมีเชื้อชาติอเมริกันซึ่งก็น่าจะเป็นแบบนั้นเพราะถ้าคุณจะบริหารประเทศแล้วละก็คุณก็ต้องเป็นคนที่นั่นอย่างแท้จริง "ผู้นำจะเลือกแทงกั๊กหรือเหยียบเรือสองแคมไม่ได้" เพราะการตัดสินใจในระดับประเทศคุณจะกั๊กไม่ได้ ถ้าคุณเลือกจะแทงกั๊กคุณก็ไม่สมควรจะเป็นผู้นำประเทศเพราะเราไม่อาจจะเอาชีวิตของคนทั้งประเทศไปฝากกับบุคคลที่แม้จะเลือกว่าตัวเองจะเป็นคนสัญชาติอะไรเพียงสัญชาติเดียวยังทำไม่ได้แล้วจะให้ไปตัดสินใจเรื่องอะไร เพราะ"เรื่องของตัวเองยังสับสนตัวเองอยู่"

บุคคลที่จะเป็นผู้นำต้องกล้าตัดสินใจจะเลือกอะไรก็เลือกเอาซักทาง อย่าเอาช่องว่างเรื่องใบสมัครเป็นตัวแทนประชาชนหรือเอกสารการเดินทางมาอ้างเพราะคนที่เค้ารู้ว่าคุณเบี่ยงประเด็นนั้นยังมีอยู่ ไม่รู้สินะผมเห็นคนที่เบี่ยงประเด็นหลอกเด็กหลอกชาวบ้านหากินไปวันๆ แล้วต้องมาทำหน้าที่มาตัดสินใจแทนเราในสภาแล้วมันอนาถใจชอบกลว่า "พณฯ ท่านและคณะคิดว่าคนในบ้านนี้เมืองนี้"โง่"ขนาดนั้นเลยหรือ" ถ้าดูถูกประชาชนว่า"โง่"ขนาดนี้แล้วท่านและคณะจะพัฒนาและบริหารประเทศนี้ให้เดินไปข้างหน้าต่อไปได้อย่างไร ตอนนี้รับฟังข่าวสารรู้สึกว่าบ้านเราก้าวถอยหลังไปยังสมัยที่ผมยังเด็กที่ข่าวการปะทะกับประเทศเพื่อนบ้านมีให้ฟังรายวัน ถ้าบริหารแล้วบ้านเมืองถอยหลังไปสามสิบกว่าปี พณฯ ท่านน่าจะตัดสินใจอะไรซักอย่างกับชีวิตของพณฯ ท่านได้แล้วนะครับอย่าทำให้บ้านเมืองเสียหายไปมากกว่านี้ด้วยคุณวุฒิและวัยวุฒิที่ไม่สมฐานะของท่านอีกเลย จะเป็นผู้หลักก็ไม่ใช่ผู้ใหญ่ก็ไม่เชิงเหมือนเด็กเล่นขายของไปวันๆ เฮ้อ..

[ความประทับใจ] Burlesque หรือว่านี่คือ Coyote Ugly รีเมค

ได้ดูภาพยนตร์เพลงอีกเรื่องที่ถือว่าทำได้ดีกว่าที่คิดไว้นิดนึงคือ Burlesque ที่พึ่งได้รับรางวัล Best Original Song จากเวทีลูกโลกทองคำมาจากนักร้องสาว(เหลือ)น้อยเสียงใหญ่ Cher ซึ่งห่างหายจากจอไปนาน จะว่าไป Cher เป็นนักร้องคนนึงที่มีฝีมือการแสดงในระดับที่ดีซึ่งจะว่าไปก็หายากอยู่เหมือนกัน มาเรื่องนี้ Cher ได้ประกบกับนักร้องสาวอายุคราวลูก Christina Aguilera ซึ่งก็พึ่งเห็นเธอแสดงหนังนี่แหละแต่ก็ถือว่าสอบผ่านแบบสบายๆ กับบทที่เธอได้รับซึ่งไม่ได้ต้องแสดงอารมณ์อะไรหลากหลายนักนอกจากร้องและเต้นตามรูปแบบของภาพยนตร์ประเภทนี้

สำหรับบทนั้นถ้าใครชื่นชอบภาพยนตร์แนวเดียวกับ Coyote Ugly(เป็นภาษาอินเดียนอ่านว่า ไคโยตี้ มิใช่ โคโยตี้)ซึ่ง plot ก็คือเด็กสาวบ้านนอกหนีเข้ามาในกรุงเพื่อไล่ตามฝันของตนส่วนเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อก็คงจะเดาได้ไม่ยากส่วนตัวว่ามันคล้าย Coyote Ugly เกินงามไปนิดนึงทั้ง plot หลักและรองแต่ยกประโยชน์ให้จำเลยในส่วนของโปรดักชั่นซึ่งทำได้ดีนะในสายตาของผมทั้งฉากและเครื่องแต่งกายทำออกมาได้ครบเครื่องของการแสดงที่เรียกว่า Burlesque ซึ่งก็คือการแสดงลิปซิงก์ประกอบการเต้นในท่าทางที่ยั่วยวนและแต่งตัวโชว์เนื้อหนังนั่นเอง

เพลงประกอบเป็นสิ่งที่ผมชอบมากที่สุดของเรื่องเพลงดีมากทุกเพลงเลยก็ว่าได้ครับเปิดฟังกับหูฟังนี่ทำเอาเพลินลืมเวลาเลยทีเดียว เสียงที่อัดมาในหนังก็อัดมาดีมากขอชมทีมงานผสมเสียงของโซนี่ครับ เสียงต่ำแน่นลึกดี เสียงแอมเบี๊ยนในฉากของบาร์ก็สมจริงดีมากๆ โดยเฉพาะไฟในเพลงปิดเรื่องนี้ชอบจริงๆ จัดไฟง่ายมากๆ แต่คนเล่นไฟฝีมือไม่ธรรมดาทำให้ไฟธรรมดากลายเป็นไม่ธรรมดาได้ ส่วนเสียงร้องเพลงของสองเสือสาวแห่งวงการเพลงทั้งสาวใหญ่ Cher และสาวน้อย Christina Aguilera ถือได้ว่าร้องได้มาตรฐานอยู่แล้วทำให้ไม่แปลกใจที่สองเพลงจากทั้งสองท่านนี้ถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัล Best Original Song ของลูกโลกทองคำ

สรุป: ใครมีเวลาแล้วอยากดูหนังที่ไม่ต้องคิดอะไรมากนักเน้นฟังเพลงและดูไฟประกอบฉากประกอบที่จัดได้ดี พร้อมทั้งให้แง่คิดเล็กน้อยกับชีวิตที่น่าเบื่อนี้บ้างก็หามาดูเถอะครับไม่เสียดายตังค์แน่นอน

ส่วนที่ชอบจริงๆ ของบทในเรื่องนี้ก็คือความเป็น"นักสร้างโอกาสให้กับตัวเอง"(ไม่อยากเรียกว่าฉวยโอกาสเพราะจะกลายเป็นภาพในเชิงลบ)ของนางเอกนี่ประทับใจครับ ดูจบนึกถึงผู้ได้รับรางวัลโนเบลท่านนึงซึ่งก็คือ Muhamed ElBaradei ที่ไม่ยอมนั่งงอมืออมนิ้วเท้ารอโอกาสแต่รู้จักสร้างโอกาสให้กับชีวิตของตนจนเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์โลกคือได้รับรางวัลโนเบลในที่สุด และอีกหนึ่งบทบาทที่ท่านได้บินมาเข้าร่วมกับผู้ชุมนุมจำนวนหลายแสนหรืออาจจะเป็นเรือนล้านพลิกประวัติศาสตร์อียิปต์บ้านเกิดในไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ เพราะคำปราศรัยของเค้าผ่าน youtube ทำเอาคนรุ่นใหม่ออกมาเดิมร่วมกับเค้าที่จัตุรัส Tahrir จนเกินควรเกินคาดซึ่งทำให้เกิดสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้นได้เกิดขึ้นที่ประเทศอียิปต์

เพียงคนๆ นึงที่รู้จักสร้างโอกาสให้กับตนสามารถทำให้เกิดสิ่งยิ่งใหญ่ขึ้นได้ไม่เหมือนคนอีกจำนวนมากที่มักจะรอคนเอาโอกาสมาหยิบยื่นให้ ซึ่งรอให้ตายก็คงไม่มีใครมอบให้หรอกนอกจากจะสร้างขึ้นเอง...


ขอให้มีความสุขกับการดูหนังและฟังเพลงครับ

oops ปทาน

การฟังเพลงหรือว่าเล่นดนตรีเป็น"ศิลปะ"และเมื่อไหร่ก็ตามที่มีศิลปะเข้ามาเกี่ยวข้องเมื่อนั้นก็คงต้องยอมรับกันว่าเป็นเรื่องของ"อารมณ์" ข้อมูลหรือความแตกต่างทางเทคนิคต่างๆ ที่นำมาประกอบหรือเพิ่มให้กับอุปกรณ์ที่ใช้ในการสร้างอารมณ์บางครั้งก็มีเรื่องขออุปทานก็มีส่วนเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

คหสต. ผมถือว่าอุปทานเป็นอุปกรณ์หลักอย่างหนึ่งในการเล่นเครื่องเสียงเพราะช่วย"สร้างหรือเพิ่ม"อารมณ์ในการฟังเพลงให้กับเราได้(บางครั้งช่วยเสริมให้ดีขึ้นได้เกินร้อยเปอร์เซ็นต์) หลายๆ ครั้งที่ฟังเพลง cover ถ้าอารมณ์ของคนร้องและเล่นได้ไม่ถึงกับอารมณ์ของเพลงทำให้งานดนตรีดีๆ ถึงขั้นวิบัติไปเลยก็มีเพราะร้องและเล่นกันไปตามเนื้อหรือโน๊ตในกระดาษไม่ได้ร้องออกมาจากใจ แม้จะร้องและเล่นได้ถูกต้องตรงกับที่พิมพ์ไว้เป๊ะๆ แต่ก็ไม่ถือว่าร้องและเล่นเพลงนั้นๆ ได้"ถูกต้องและตรง"ตาม"อารมณ์"ของผู้แต่ง ดังนั้นถ้าคนร้องคนเล่นสามารถเค้นความสามารถออกมาโดย"ร้องและเล่นออกมาด้วยใจ" หากผู้ฟังเปิดใจรับรู้รับทราบอารมณ์นั้นๆ ไว้ก็จะสามารถ"เข้าถึง"อารมณ์ของเพลงนั้นๆ ได้อย่างลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น...

เท่าที่ทราบในปัจจุบันนี้ยังไม่มีอุปกรณ์ตัวไหนวัดค่าความต่างทางอารมณ์ได้ดังนั้นผมก็คงต้องอาศัยอุปทานช่วยในการฟังเพลงต่อไป หิหิ

ไอยคุปต์ในความทรงจำ part 3

ผู้นำเป็นตัวกำหนดทิศทางประเทศไม่ว่าจะเป็นด้านใดเพราะผู้นำคือต้นแบบ เป็นผู้ตัดสินใจกำหนดชะตาและทิศทางของประเทศว่าจะให้วิ่งสู้ฟ้าหรือดิ่งพสุธาลงไปในห้วงเหว ดังนั้นหากได้ผู้นำดีประเทศก็สามารถพัฒนาต่อเนื่องไปได้แต่ยังไงก็ตามผู้นำมีทั้งที่ดีและก็ไม่ดีส่วนหนึ่งขึ้นอยู่กับบุญกรรมของประเทศแล้วก็ทัศนคติแง่คิดมุมมองของคนในบ้านเมืองที่ช่วยกันเลือกขึ้นมาตามระบอบเสรีนิยมประชาธิปไตยที่ว่ากันว่าดีที่สุด(ในตอนนี้) อียิปต์โบราณมีผู้น้ำที่เก่งมากๆ หลายต่อหลายพระองค์ได้ฟาโรห์เก่งๆ มาบริหารก็มากมายรวมไปถึงผู้นำจากประเทศจากยุโรปทั้งกรีกและโรมัน แม้ในตอนหลังที่อาณาจักรจากทางตะวันออกทั้งเปอร์เชียและออตโตมันมาปกครองนับตั้งแต่สมัยของซาลาฮ์ดิน(Salahadin)ผู้ที่นำกองกำลังทหารมุสลิมขับนับรบครูเสดออกจากเยรูซาเล็มได้สำเร็จจนมาถึงผู้นำที่มีเชื้อสายออตโตมันเช่นมูฮัมหมัดอาลี(Muhammad Ali of Egypt)ซึ่งท่านผู้นี้ถือว่ามีพระคุณกับประเทศอียิปต์ในยุคหลังเป็นอย่างมากเรียกได้ว่ารากฐานหลายๆ อย่างเช่นระบบการศึกษา ศาสนา ศิลปะ ระบบโครงสร้างเศรษฐกิจและการทหาร

แม้ว่าการขึ้นมาเป็นผู้นำของมูฮัมหมัดอาลีจะค่อนข้างโหดร้ายคือเรียกผู้ที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามของตนมาพบในมัสยิดที่สวยและใหญ่มากๆ ที่เค้าได้สร้างไว้(ปัจจุบัน Muhammad ali Mosgue เป็นหนึ่งจุดที่นักท่องเที่ยวต้องมาเยี่ยมยมและศพของมูฮัมหมัดอาลีก็ถูกบรรจุไว้ที่มัสยิดแห่งนี้ด้วยเช่นกัน ปัจจุบันตั้งอยู่บนเนินเขาในเขต old cairo) เมื่อทุกคนมาพร้อมกันหมดแล้วมูฮัมหมัดอาลีก็ได้สังหารทุกคนจนสิ้นชีวิตในมัสยิดนั้นนั่นเอง เมื่อทุกคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับตนถูกำจัดหมดแล้วมูฮัมหมัดอาลีก็เริ่มปฏิรูปประเทศมากระทั่งทุกวันนี้ ถามคนอียิปต์หลายๆ ท่านว่าผู้นำท่านใดที่ตัวเค้าคิดว่ามีพระคุณต่อประเทศอียิปต์มากๆ เกือบทุกคนมักจะยกให้มูฮัมหมัดอาลีเป็นบุคคลคนนั้นด้วยเหตุผลดังที่กล่าวไว้แล้วในตอนต้น สาเหตุอีกอย่างก็น่าจะเป็นเพราะว่าอยู่ในยุคที่ผ่านมาไม่นานมากประกอบกับสิ่งที่ทำให้เป็นประเทศอียิปต์อยู่ในทุกวันนี้ได้

จำเห็นได้ว่าผู้นำที่เป็นที่จดจำของผู้คนก็คือผู้นำที่สร้างความมั่นคงเป็นปึกแผ่นให้กับประเทศในด้านต่างๆ นั่นเองไม่ใช่ผู้นำที่พูดเก่งมีชั้นเชิงการเมืองเยี่ยมแต่ว่าไม่รู้วิธีบริหารบ้านเมืองให้ประชาชนพอกินพอใช้ได้อยู่กันอย่างสงบสุขในแนวทางแห่งสันติวิธี ผู้นำท่านต่างๆ ที่ผ่านมาของอียิปต์หลายต่อหลายท่านเป็นตัวอย่างที่ดีในการสร้างโอกาสให้กับตนซึ่งเป็นหนึ่งในคุณสมบัติของผู้นำ การศึกษาเป็นส่วนสำคัญที่จะทำให้เกิดผู้นำแบบนี้ขึ้นมาได้แต่ไม่ใช่การศึกษาที่สอนแต่ให้รู้ การศึกษาที่ว่านี้คือการสอนให้คนได้รู้จักพัฒนาตนเองให้ก้าวหน้าทั้งทางความรู้และการดำเนินชีวิตซึ่งเรื่องของครอบครัวก็ต้องเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเนื่องจากเป็นผู้กำหนดทิศทางของความคิดให้เกิดกับตัวของผู้ที่ได้รับการศึกษา ตอนนี้ประเทศอียิปต์ประสบปัญหาในด้านการศึกษาเพราะจำนวนผู้ที่ไม่รู้หนังสือมีกว่า 30% จากจำนวนประชากรของประเทศทั้งหมดซึ่งตรงนี้จะเห็นได้ว่าผู้นำที่บริหารบ้านเมืองอยู่ในปัจจุบันไม่ค่อยได้เอาใจใส่กับเรื่องของการศึกษาเลย โรงเรียนของรัฐกับโรงเรียนของเอกชนผลิตเด็กออกมามีคุณภาพต่างกันแทบจะเรียกได้ว่าฟ้ากับเหว ได้เจอเด็กจากโรงเรียนทั้งสองแบบนี้รู้สึกอนาถใจกับชะตากรรมของเด็กที่โอกาสด้อยกว่าเพราะว่ามันช่างต่างกันเหลือเกินต่างกันกระทั่งแววตาและท่าทางการแสดงออกที่ปรากฏให้เห็น แม้เด็กที่จบจากมหาวิทยาลัยก็ไม่รู้จักที่จะสร้างโอกาสให้เกิดขึ้นกับตนเอง มักจะรอเรียกร้องให้มีผู้คนมาช่วยเหลือตนทั้งๆ ที่ตนเองนั้นแหละที่สำคัญที่สุด มีจำนวนนักศึกษาที่จบการศึกษาออกมาเป็นจำนวนมากแต่ก็ตกงานกันเป็นจำนวนมากเช่นกัน หลายๆ คนเลือกที่จะส่งเสริมลูกหลานของตนให้ศึกษาในด้านที่เกี่ยวกับการท่องเที่ยวเพราะ 11% ของ GDP อียิปต์มาจากการท่องเที่ยวนอกนั้นก็เป็นเรื่องของการเกษตรและสิ่งทอ ดังนั้นสาขาวิชาหลักๆ ที่เด่นๆ ของประเทศอื่นๆ ตกงานกันเป็นแถบแม้ว่าคุณภาพของคนจะไม่ด้อยกว่าประเทศอื่นก็ตามแต่กลุ่มบุคคลเหล่านี้ก็ไม่ยอมที่จะสร้างโอกาสให้เกิดแก่ตน ตรงนี้มีบุคคลท่านนึงซึ่งไม่รอโอกาสหลังจากที่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยไคโรแล้วได้ออกสร้างโอกาสให้เกิดกับตนในภายนอกประเทศเพราะสภาพภายในประเทศไม่เอื้อจนได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพในที่สุด บุคคลท่านนี้ชื่อว่า Muhamed ElBaradei ซึ่งเท่าที่เห็นประเทศที่ไม่ค่อยมีการพัฒนาทางด้านความคิดซักเท่าบุคคลเก่งๆ มักจะออกไปสร้างตนเองนอกประเทศกันที่บ้านเราเรียกว่าสมองไหลเพราะโอกาสในประเทศของตนเองนั้นไม่เอื้อเนื่องจากกลุ่มบุคคลหลายๆ กลุ่มเกรงจะเสียผลประโยชน์นั่นเอง

มาถึงวันนี้เกิดเหตุการณ์จราจลขึ้นในประเทศอียิปต์เพราะประชาชนโดยเฉพาะคนรุ่นใหม่ๆ เริ่มเห็นว่าโอกาสของตนเองนั้นไม่มีทั้งในด้านเศรษฐกิจ การศึกษาและสังคม อันมีสาเหตุมาจากกลุ่มคนที่มีอำนาจอยู่ในบ้านเมืองในขณะนี้ ยิ่งผลการเลือกตั้งเมื่อต้นปีที่ผ่านมาออกมาแบบขัดกับความรู้สึกทำให้กลุ่มคนเหล่านี้อดทนกับสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจของตนมาเป็นเวลาช้านานกว่าสามสิบปีจนระเบิดออกมาในที่สุด ซึ่งเหตุการณ์นี้ทำให้บุคคลท่านหนึ่งออกมาร่วมเดินประท้วงกับชาวอียิปต์ด้วยเช่นกัน ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน Muhamed ElBaradei นั่นเองที่กลับบ้านเกิดของตนมาเดินอยู่แนวหน้าร่วมกับพี่น้องชาวอียิปต์ผู้รักชาติอยากจะให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นในบ้านเมืองซึ่งเสียหายจากการบริหารของรัฐบาลสร้างภาพมานานกว่าสามสิบปี ถ้าใครได้ไปกรุงไคโรมาจะเห็นถนนที่ออกจากสนามบินมาจนถึงเขตที่พักของชาวต่างชาตินั้นสวยงามมาก แต่ตอนที่ผมไปเผอิญอยากได้รสชาติของชาวบ้านชาวเมืองเค้าจริงๆ เลยเลือกพักในกลางกรุงของเค้าเลยในเขตที่คนของเค้าอยู่กันจริงๆ ทำให้ได้ภาพที่น่าประทับใจกับบ้านนี้เมืองนี้เยอะเลยครับ สภาพเมืองหลวงที่มีคนอยู่กันไม่มากมายแค่ 22 ล้านคนนั้นบนถนนหนทางในชั่งโมงเร่งด่วนนี่สุดๆ

สรุป: ประเทศอียิปต์นั้นเจริญรุ่งเรืองเป็นอย่างมากในยุคหลายพันปีก่อนเพราะได้ผู้นำที่มีความสามารถบริหารช่วยสร้างบ้านเมืองมีความเจริญรุ่งเรืองมีอาหารอุดมสมบูรณ์มาหลายๆ ต่อหลายท่านแต่สิ่งเหล่านั้นมันคืออดีต อดีตมันก็คืออดีตแต่ว่าสามารถใช้นำมาปรับปรุงแก้ไขหรือวางแผนรองรับสิ่งที่จะเกิดกับบ้านเมืองในปัจจุบันได้เช่นกันเพราะยังไงประวัติศาสตร์ก็มักจะล้อกับของเดิมอยู่แล้วถ้าบริหารบ้านเมืองดีประชาชนอิ่มหนำสามารถอยู่ได้ด้วยตัวของตนไม่ต้องพึ่งพาอาศัยใครเอาของมามอบหรือส่งกำลังใจให้รู้จักคำว่า"ตนเป็นที่พึ่งของตน" เมื่อนั้นบ้านเมืองแม้จะเจอวิกฤติแค่ไหนก็สามารถจะกลับพลิกฟื้นคืนกลับขึ้นมาเหมือนเดิมหรือแม้กระทั่งดีกว่าเดิมได้ในที่สุด ประเทศอียิปต์ขาดอยู่อย่างเดียว ขาดผู้นำที่คิดจะพัฒนาประเทศเหมือนกับฟาโรห์หลายๆ พระองค์และผู้นำที่สุดยอดอีกหลายๆ ท่านที่ประเทศเคยมีมา

ผู้นำสร้างภาพแม้จะดูดีพอช่วยให้กำลังใจอะไรได้บ้างในช่วงแรกแต่ถ้าเวลาผ่านไปก็ยังรู้จักแต่สร้างภาพฝันไม่ได้ทำความจริงให้ปรากฏเมื่อนั้นถ้าประชาชนอดรนทนไม่ไหวขึ้นมาสภาพบ้านเมืองก็คงจะเกิดจราจลเพราะกลุ่มคนที่โกรธแค้นนั้นสามารถจะทำอะไรก็ได้ไปตามอารมณ์ของตน คนเราบางคนเกิดมาเป็นผู้นำคนบางคนเกิดมาเป็นได้แค่เพียงที่ปรึกษาตัวเราเองต้องบอกตัวเราเองให้ได้ว่าเรามีความสามารถอยู่ในระดับไหนต้องรู้จักประเมินตัวเองให้ได้อย่าหลอกตัวเอง หลายท่านเป็นที่ปรึกษาที่สุดยอดแต่เป็นผู้นำที่สุดแย่คล้ายๆ กับกรณีของขงเบ้งในสามก๊กเพราะตอนที่เป็นที่ปรึกษาเปรียบเหมือนเป็นโค้ชไม่ได้ลงไปเล่นเองในสนาม มุมมองจะกว้างกว่าความกดดันก็จะน้อยกว่ากัปตันทีมที่วิ่งอยู่ในลาน เมื่อวันใดวันหนึ่งต้องลงไปวิ่งเองแล้วก็จะรู้ว่า ออ ความสามารถของเรามันดีเฉพาะเป็นคนวางแผนไม่ใช่ตัวเล่น แต่พอวันนั้นมาถึงก็อาจจะสายไปเสียแล้วถูกฝั่งตรงข้ามอัดเอาซะยับจนรู้สึกขยาดเวทีทำให้บ้านเมืองเสียที่ปรึกษาดีๆ ไปมากๆ ต่อมาด้วยเหตุนี้ก็มีเหมือนกัน ดังนั้นต้อง"หมั่นประเมินตัวเองให้บ่อยๆ" มีความจำเป็นต้องทำอยู่ทุกวันแล้วก็ให้โอกาสคนที่เก่งกว่าดีกว่า ชื่นชมผู้ที่มีความสามารถแล้วเราจะได้พวกแม้จะไม่ได้เป็นหัวหน้าเค้าแต่ก็สามารถทำให้เค้ามาช่วยเราได้ในตอนที่ต้องการ "ทำงานกันเป็นทีมช่วยกันคิดแบ่งกันทำ"แบบนี้ประเทศชาติบ้านเมืองจะเจริญก้าวหน้าได้ในที่สุด