19 พฤษภาคม 2553

วันที่ 19 พฤษภาคม 2553 ผ่านไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางความสูญเสียสารพัดทั้งชีวิตทรัพย์สินและความสุขของประชาชนคนไทยทั้งประเทศซึ่งจะด้วยเหตุผลกลใดก็ตามที แต่ก็มีหลายๆ ท่านที่น่าชื่นชมท่ามกลางวิกฤติของบ้านเมืองและก็มีอีกหลายๆ ท่านที่ทำใจชมลำบากอยู่เหมือนกันแต่ก็ถือว่าเป็นการทำหน้าที่ของแต่ละคนซึ่งจะผิดจะถูกอะไรยังไงทำใจเย็นให้กาลเวลาเป็นตัวเฉลยจะดีกว่าเพราะว่าจะด่วนตัดสินว่าใครดีใครร้ายในตอนที่อารมณ์ของแต่ละฝ่ายกำลังพีคนี่คงจะลำบาก

อดีตที่ผิดพลาดผ่านไปแล้วก็ลืมๆ มันไปซะเพราะย้อนเวลากลับไปแก้ไม่ได้ ถามว่าจะเยียวยาให้กลับคืนเหมือนดังเดิมได้หรือไม่ ในความคิดของผมเองคิดว่าได้และก็ไม่ได้ยากเกินไปนัก ขอเพียงทุกคนร่วมมือกันรับผิดชอบตัวเอง เคารพสิทธิระหว่างกันและกัน ที่สำคัญที่สุด"เปิดใจให้กันยอมรับสถานะที่แตกต่างและไม่ดูถูกกัน" สถานภาพของแต่ละคนไม่เหมือนกันความคิดก็แตกต่างแต่ไม่ใช่ว่าเราอยู่ร่วมกันไม่ได้หรือแม้แต่จะช่วยกันพลิกฟื้นบ้านเมืองที่มีปัญหาให้กลับมารุ่งเรืองก็เป็นสิ่งที่อยู่ในวิสัยที่กระทำได้โดยเริ่มจากคำๆ เดียวคือ "ให้" ในทุกกรณี ทั้งให้ความรู้ ให้ความเข้าใจ ให้ความรัก ให้อภัยไล่ไปจนถึง"ให้ความจริงใจ"ซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด เพราะเท่าที่นั่งมองด้วยใจกลางๆ มาตลอดระยะเวลาสองเดือนบ้านนี้เมืองนี้ขาดคำว่าให้ไปจนคล้ายๆ กับว่ามันได้เลือนหายไปจากพจนานุกรมยังไงยังงั้น

ถ้าคิดจะพลิกประเทศเริ่มได้ที่ตัวเรา เริ่มจากการให้ แล้วต่อไปค่อยๆ พัฒนาในระดับที่ยิ่งๆ ขึ้นไปส่วนรายละเอียดน่าจะมีอะไรบ้างก็ควรที่จะต้องมาช่วยกันคิดเพราะงานนี้โยนกลองให้ใครซักคนไปทำไม่ได้ ต้องใช้คติช้างเท้าหน้ากับช้างเท้าหลังช่วยกันประคับประคองบ้านเมืองไปด้วยกัน สำหรับภาษิตช้างเท้าหน้ากับช้างเท้าหลังนี้ไม่ได้หมายความว่าช้างสองเท้าหน้ากับสองเท้าหลัง จริงๆ "ช้างเท้าหน้า"หมายถึงช้างเชือกที่เดินอยู่ข้างหน้า "ช้างเท้าหลัง"หมายถึงช้างที่เดินตามมาด้านหลังในเวลาที่ยกท่อนซุงซึ่งช้างทั้งสองเชือกต้องเดินขนาบไม้ซุงกันเชือกละฟากโดยเอางวงรัดซุงแล้วก็เดินไปในจังหวะที่สอดคล้องกันถึงจะช่วยกันยกภาระหนักนั้นผ่านพ้นไปได้ด้วยดี หวังว่าวันนั้นคงจะมาถึงในเร็ววันเพียงแต่ขอให้แต่ละฝ่ายอดทนนิดนึงเพราะคงใช้ความอดทนซึ่งกันและกันเป็นอย่างมากในเบื้องต้นอยู่แล้ว ถ้าทำอย่างนี้ได้วันนั้นจะมาถึงเร็วกว่าที่คิดไว้เยอะเลย ผมเชื่ออย่างนี้นะ..