ตั้งแต่เด็กมาก็ได้ยินผู้ใหญ่พูดเสมอว่า "ตนต้องเป็นที่พึ่งแห่งตน คนอื่นใดเล่าจะเป็นที่พึ่งให้ได้" ก็คุ้นกับประโยคนี้มาตลอดก็คิดว่าก็แหงหละเกิดมาแล้วจะให้พึ่งใครล่ะ พอหมอตัดสายสะดือออกร้องแว๊กก็ต้องพึ่งตัวเองมาตั้งแต่วินาทีนั้นเพราะแม่เองก็ช่วยหายใจแทนไม่ได้ถ้าไม่ช่วยตัวเองด้วยการไม่ยอมหายใจก็ซี้แหงแซก จนกระทั่งโตขึ้นมาได้เจอคุณครูท่านหนึ่งกรุณาสอนว่า "การที่จะพึ่งตนเองได้นั้น บุคคลคนนั้นต้องรู้รอบตัว" คือรู้ไปสารพัดเร่ืองจนไม่จำเป็นต้องพึ่งใคร แถมท่านก็ย้ำมาอีกว่าไม่ใช่แค่รู้เฉยๆ ต้องเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วที่สำคัญที่สุดต้องสามารถลงมือทำได้ด้วยจึงจะถือว่าพึ่งตัวเองได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ อืม.. ก็คงคล้ายๆ กับตอนที่ถูกตัดสายสะดือแล้วต้องหายใจด้วยตัวเองกระมัง มานั่งดูตัวเองจากวันนั้นกระทั่งวันนี้เราเองก็ยังพึ่งตัวเองไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยแต่อย่างน้อยก็ถือว่าพึ่งตัวเองได้ดีในระดับนึงโดยที่ไม่ต้องเดือดร้อนคนอื่นมากนัก ได้แต่หวังว่าน่าจะรักษามาตรฐานนี้ได้ตลอดไปหรือต้องให้ดีกว่านี้ซึ่งก็คิดว่าน่าจะทำได้น่ะ
คหสต. การพึ่งคนอื่นไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายมากนัก จะว่าไปเป็นสิ่งที่ควรกระทำเช่นกันเพราะถือว่าเราเองได้มีโอกาสเปิดใจรับคนอื่นเข้ามาในชีวิตเพราะยังไงคนก็ต้องมีขน นกก็ต้องมีเพื่อน เอ้ย "นกต้องมีขน คนต้องมีเพื่อน" จึงจะเอาตัวรอดในสังคมได้เพราะขึ้นชื่อว่าสังคมอย่างน้อยก็ต้องมีสองคนขึ้นไป ถ้าต่างคนต่างรู้จักเอื้อเฟื้อเกื้อกูลพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกันให้พอเหมาะพอดี ปัญหาทุกอย่างในโลกนี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่อย่างไรก็ตามเพื่อนไม่สามารถอยู่กับเราได้ตลอดเวลาก็คงจะมีแต่ตัวเราเท่านั้นแหละที่พอจะช่วยตัวเราได้ ดังนั้นต้องไม่ขี้เกียจเสาะแสวงหาความรู้เพื่อเพ่ิมพูนความสามารถของตนไม่ใช่เพียงเพื่อตนเองเท่านั้น ส่วนหนึ่งก็เพื่อคนที่อยู่รอบข้างจะได้พึ่งพาอาศัยเราได้บ้างในเวลาที่เค้าเดือดร้อน เพราะความรู้สึกที่ได้ช่วยเพื่อนมนุษย์นี่มันสุขใจอย่างบอกไม่ถูกอย่างน้อยเช้าวันนี้ก็ช่วยคนได้เยอะเลย ช่วยไปตอนแปดโมงเช้าตอนนี้เที่ยงคืนกว่ายังปลื้มไม่หาย รู้สึกดีจริงๆ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น